تأثير آموزش راهبردهاي خودتنظيمي بر سبك‌هاي حل مسئله و يادگيري خودراهبر دانش آموزان پسر پايه سوم دوره متوسطه دوم

اين پژوهش با هدف بررسي تأثير آموزش راهبردهاي خودتنظيمي بر سبك هاي حل مسئله و يادگيري خودراهبر دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي همراه با پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را همه دانش آموزان پسر پايه سوم دوره دوم متوسطه شهر كرمانشاه در نيم سال تحصيلي دوم  98-1397 تشكيل دادند. از بين آنها، 30 نفر دانش آموزان پسر پايه سوم به صورت هدفمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گمارده شدند. افراد گروه آزمايش، برنامه آموزش راهبردهاي خودتنظيمي را در 8 جلسه 90 دقيقه اي در هر هفته يك جلسه به صورت گروهي دريافت كردند؛ گروه كنترل به مدت 2 ماه در ليست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه هاي سبك هاي حل مسئله را كسيدي و لانگ (1996) و يادگيري خودراهبر فيشر و همكاران (2001)، استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته هاي حاصل از پژوهش نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون، بين ميانگين نمرات پس آزمون افراد گروه آزمايش و كنترل در متغيرهاي سبك هاي حل مسئله و يادگيري خودراهبر، تفاوت معناداري وجود داشت. در مجموع، با توجه به نتايج اين پژوهش مي توان گفت كه آموزش راهبردهاي خودتنظيمي بر افزايش سبك هاي حل مسئله و يادگيري خودراهبري دانش آموزان مؤثر بود.