اثربخشي مداخله‌ كوتاه‌مدت شفقت به خود بر عاطفه مثبت و منفي و رضايت از زندگي

اين مطالعه با هدف بررسي اثربخشي برنامه آموزشي كوتاه‌مدت شفقت به خود بر عاطفه‌ مثبت و منفي و رضايت از زندگي صورت گرفته است. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را كليه دانشجويان دانشگاه تبريز تشكيل مي‌دادند كه از ميان آن‌ها 40 نفر به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل (20 نفر در هر گروه) گمارده شدند. ابزارهاي پژوهش حاضر، پرسشنامه عاطفه مثبت و منفيِ (واتسون، كلارك و تلگن، 1988) ، مقياس رضايت از زندگي (دينر و همكاران، 1985)، پرسشنامه شفقت به خود (نف، 2003)بودند. گروه مداخله، دوره آموزشي شفقت را در طي 5 جلسه به شيوه جلسات هفتگي 90 دقيقه‌اي دريافت كرد و گروه كنترل، مداخله‌اي دريافت نكرد. نتايج تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد كه بين نمرات شفقت به خود، عاطفه‌ مثبت و عاطفه منفي گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس‌آزمون تفاوت معني‌داري وجود دارد (0/001≥ p). افراد گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل در مرحله‌ پس‌آزمون نمرات بيشتري در شفقت به خود و عاطفه مثبت و نمرات كمتري در عاطفه منفي كسب كردند. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، آموزش شفقت به خود مي‌تواند به‌عنوان گزينه مناسبي جهت افزايش شفقت به خود و عاطفه‌ مثبت و كاهش عاطفه منفي افراد باشد.