نظريه مديريت وحشت: مفاهيم نظري، پژوهش هاي تجربي و انتقادات

نظريه مديريت وحشت (TMT، گرينبرگ، پيزينسكي و سولومون، 1986) ميل به بقا را انگيزه زيربنايي براي رفتارهاي انسان در نظر مي گيرد. انسان با توجه به ظرفيت شناختي و قابليت تفكر انتزاعي در مورد آينده، متوجه است كه مرگش اجتناب ناپذير است. همين امر وحشتي فلج كننده به وجود مي آورد. انسان براي محافظت از خود در مقابل اين وحشت، ساختاهاي روانشناختي خاصي را گسترش داده است. جهان بيني فرهنگي و حرمت خود برآمده از آن، مهمترين ساختارهاي دفاعي روانشناختي هستند. نظريه مديريت وحشت با شكل دادن سه مفروضه بنيادي، اين نظريه را به بوته ي آزمون نهاده است كه عبارتند از: فرضيه برجستگي مرگ، دسترسي پذيري افكار مرتبط با مرگ و سپر اضطرابي. با وجود پشتوانه پژوهشي قوي، به اين نظريه انتقادهايي نيز وارد است از جمله ابطال ناپذيري، يافته هاي مغاير، تبيين هاي جايگزين و عدم حساسيت به زبان و فرهنگ هاي غيرغربي. در نهايت بنظر مي رسد، نظريه مديريت وحشت، به نكته مهمي در رفتارشناسي انسان اشاره كرده است، كه با رفع كاستي ها، يك نظريه ي قوي و جذاب در روانشناسي خواهد بود.