مطالعه‌ي كيفي الگوهاي ارتباطي زنان قرباني خشونت مكرر براساس بن‌مايه‌ي تعارضي ارتباط

قربانيان خشونت مكرر افرادي هستند كه بارها تحت خشونت قرار گرفته و از رابطه خارج نشده‌اند. اين دسته از قربانيان ويژگي‌هاي منحصربه‌ فردي دارند كه به تعاملات پيشين‌شان وابسته است. اين ويژگي‌ها گرچه بر ارتباطات فرد اثرگذارند اما پژوهش‌ها مشخصاً به بررسي الگوهاي ارتباطي اين دسته از افراد نپرداخته بودند. هدف پژوهش حاضر، بررسي الگوهاي ارتباطي از طريق بن مايه‌ي تعارضي ارتباط بود تا بدين شكل تاثير احتمالي گذشته افراد را رديابي شود و از روش كيفي پايه استفاده شد. جامعه‌ي مورد مطالعه، شامل زنان قرباني خشونت مكرر شهر تهران در سال 1400 بود و نمونه‌گيري پژوهش حاضر پس از انجام مصاحبه نيمه ساختاريافته با نفر هشتم به اشباع رسيده و پايان يافت. يافته‌ها نشان داد اين افراد عمده‌ي روابطشان را تنها بر حسب نياز به دوست‌داشته شدن شكل داده‌‌اند و آرزوهايشان تنوع چنداني ندارد. به‌علاوه در روابط فعلي اين افراد يك تروماي ارتباطي ديده شد كه  از خانواده مبدأ نشئت گرفته و روابط فعلي را تحت‌تاثير قرار داده بود. تروما به طور كلي منتقل شده بود اما در ارتباط با افراد گوناگون ويژگي‌هاي متفاوتي نشان مي‌داد. براي مثال الگوهاي ارتباطي والدين و همسر كاملا مشابه بود اما رابطه با دوست شكل ديگري داشت. نياز به خوداظهارگري و مستقل بودن تنها در روابط اجتماعي فرد حضور داشت و مي‌توان گفت روابط اجتماعي فرد نزيسته‌ي زندگي شخصي‌و عاطفي اين دسته از افراد است. به نظر مي‌رسد آنچه سبب شده بود ارتباطات اجتماعي اندكي از كليشه‌هاي آن‌ها فاصله بگيرد اين بود كه فرد در اين روابط احساس عامليت مي‌كرد و احساس مي‌كرد در رابطه‌ي برابرتري قرار گرفته است. در  نتيجه اگر بناست تكرار خشونت متوقف شود، بايد عامليت و اثرگذاري‌اي كه اين افراد مي‌توانند داشته باشند را به تجربه دريابند.