مدل‌يابي علي خشونت خانگي بر اساس صميميت زناشويي، مهارگري و تعارض زناشويي

پژوهش حاضر با هدف مدل‌يابي علي خشونت خانگي بر اساس صميميت زناشويي، مهارگري و تعارض زناشويي انجام شد. روش پژوهش توصيفي همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي زوج‌هاي درگير خشونت خانگي شهر شيراز در سال‌هاي 1399 تا 1400 است كه در بازه زماني حداقل 6 ماه و حداكثر 18 ماه از خشونت خانگي عليه زنان اين زوجين گذشته را تشكيل دادند كه از ميان آن‌ها و به صورت در دسترس222 زوج انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل 4 پرسشنامه براي هر زوج بود كه پرسشنامه خشونت خانگي محسني تبريزي و همكاران (DVQ) (1391) توسط زنان و پرسشنامه‌هاي تعارضات زناشويي ثنايي (MCQ) (1379)، مهارگري زناشويي اميني و همكاران (MIQ) (1396) و صميميت زناشويي باگاروزي (MINQ) (2001) توسط همسران آن‌ها تكميل شد. تحليل داده‌ها با استفاده از مدليابي معادلات ساختاري انجام شد. نتايج حاكي از برازش مدل كلي پژوهش با داده‌هاي تجربي بود. يافته‌ها نشان داد كه مهارگري زناشويي و تعارض زناشويي هم به صورت مستقيم و هم بصورت غيرمستقيم از طريق صميميت زناشويي، خشونت خانگي را پيش‌بيني مي‌كنند (0/01 p). از يافته‌ها مي‌توان نتيجه گرفت كه مهارگري زناشويي و تعارض زناشويي نقش كليدي در پيش‌بيني خشونت خانگي دارند و توجه بيشتر كلينيك‌هاي مشاوره و رواندرماني به اين متغير‌ها در كاهش خشونت خانگي ضروري بنظر مي‌رسد.