مقايسه اثربخشي آموزش روانشناختي ايماگوتراپي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بهبود الگوهاي ارتباطي زوجين متقاضي طلاق

هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي آموزش روانشناختي ايماگوتراپي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بهبود الگوهاي ارتباطي زوجين متقاضي طلاق بود. طرح پژوهش نيمه آزمايشي به شيوه پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره خانواده شهر بابل در سال 1400 بود كه تعداد 45 زوج به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه ايماگوتراپي، درمان ميتني بر پذيرش و تعهد و گواه گمارده شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه الگوهاي ارتباطي (CPQ) كريستنسن و سالاوي (1984) استفاده شد. پروتكل‌هاي ايماگوتراپي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد براي گروه‌هاي آزمايش اجرا شد. سپس داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس چندمتغيري اندازه‌گيري مكرر به كمك نرم‌افزار SPSSV22 تحليل شد. نتايج تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر نشان داد بين گروه‌ها در پس‌آزمون و پيگيري الگوهاي ارتباطي تفاوت معني‌داري وجود دارد (0/01 P). هر دو مداخله در الگوهاي ارتباطي تأثير داشتند اما بين دو مداخله در هيچكدام از الگوهاي ارتباطي تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (0/05 P). بر اساس نتايج حاصل از اين پژوهش مي‌توان گفت هر دو درمان ايماگوتراپي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در الگوهاي ارتباطي زوجين مؤثر هستند.