اثربخشي آموزش مهارت‌هاي مبتني بر ايماگو درماني بر جهت گيري گفت‌وشنود و جهت‌گيري همنوايي در زنان متقاضي طلاق

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش مهارت هاي مبتني بر ايماگو درماني بر جهت گيري گفت وشنود و جهت گيري همنوايي در زنان متقاضي طلاق بود. پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري يك ماهه بود. جامعۀ آماري را كليه زنان متقاضي طلاق در سال 1401- 1400 تشكيل دادند كه از بين آنها به صورت در دسترس 30 نفر (هر گروه 15 نفر) به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگذاري شدند. داده ها با استفاده از مقياس الگوهاي ارتباطي كوئرنر و فيتزپاتريك (CPQ) (1990) جمع آوري شد. مداخله آموزش مهارت هاي مبتني بر ايماگو درماني طي 8 جلسه 90 دقيقه اي هفته اي يكبار انجام شد؛ اما گروه گواه هيچ مداخله اي را دريافت نكردند. داده هاي پژوهش، به روش تحليل واريانس آميخته (با اندازه گيري مكرر) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان داد آموزش مهارت هاي مبتني بر ايماگو درماني بر جهت گيري گفت وشنود و جهت گيري همنوايي در زنان متقاضي طلاق موثر است (0/05 p). همچنين تأثير آموزش مهارت هاي مباني بر ايماگو درماني بر جهت گيري گفت وشنود و جهت گيري همنوايي پايدار بود (0/05 P). نتيجه گيري مي شود آموزش مهارت هاي مبتني بر ايماگو درماني بر افزايش جهت گيري گفت و شنود و كاهش جهت گيري همنوايي در زنا متقاضي طلاق موثر است.