مدل اهمال‌كاري تحصيلي بر اساس كمال‌گرايي در دانش‌آموزان دختر: نقش ميانجي‌گر ذهن آگاهي

هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي‌گر ذهن آگاهي در پيش‌بيني اهمال‌كاري تحصيلي بر اساس كمال‌گرايي بود. روش پژوهش همبستگي از نوع مدل يابي ساختاري بود . جامعه آماري  دختران دانش‌آموز مقطع متوسطه دوم (پايه‌هاي دهم تا دوازدهم) منطقه ۵ تهران در سال تحصيلي ۱۴۰۰_۱۳۹۹ بودند. 300 دانش‌آموز به شيوه در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. از مقياس هاي اهمال كاري تحصيلي- ( PASS )(سولومون و راثبلوم، ۱۹۸۴) ،كمال گرايي - ( F-MPS)(فراست، ۱۹۹۰) و ذهن آگاهي-(KIMS)(كنتاكي، ۲۰۰۳ ) براي جمع‌آوري داده ها استفاده  شد. داده ها با استفاده از روش آماري مدل يابي معادلات ساختاري تحليل شد. يافته ها نشان داد مدل پيشنهادي از برازش مطلوب برخوردار بود (0/885=x^2/df=2/68 ،CFI=0/939 ،GFI=0/925 ،AGFI و 0/075= RMSEA). همچنين كمال گرايي مثبت (0/01 p) به‌صورت منفي و كمال‌گرايي منفي (0/01 p) به‌صورت مثبت اهمال كاري تحصيلي را پيش‌بيني مي كنند. ذهن آگاهي نيز رابطه بين كمال‌گرايي منفي و اهمال كاري تحصيلي را به‌صورت مثبت و رابطه بين كمال‌گرايي مثبت و اهمال‌كاري تحصيلي را به‌صورت منفي و معنادار ميانجي گري مي كند (0/01 p). بنابراين مي توان نتيجه گرفت كمال گرايي به‌طور مستقيم و با ميانجي گري ذهن آگاهي بر اهمال‌كاري دختران دانش‌آموز نقش دارد.