بررسي رابطه ساختاري سبك‌هاي دلبستگي و تروماي دوران كودكي با گرايش به روابط فرازناشويي: نقش ميانجي طرحواره‌هاي هيجاني

هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه‌اي طرحواره‌هاي هيجاني در رابطه سبك‌هاي دلبستگي و تروماي دوران كودكي با گرايش به روابط فرازناشويي بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ آماري پژوهش حاضر كليه دانشجويان متأهل دانشگاه گيلان در سال تحصيلي 1400-1399 بودند كه از 2061 نفر، 246 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس دلبستگي بزرگسالان تجديد نظر شده (RAAS، كولينز و ريد، 1996)، پرسشنامه تروماي كودكي فرم كوتاه شده (CTQ، برنشتاين و همكاران، 2003)، مقياس نگرش نسبت به روابط فرازناشويي (ATERS، واتلي، 2006) و مقياس طرحواره‌هاي هيجاني (LESS، ليهي، 2002) بود. براي تحليل داده‌ها از مدل‌يابي معادلات ساختاري در قالب تحليل مسير استفاده شد. نتايج نشان داد كه مدل پيشنهادي پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود نتايج بوت استرپ نيز نشان داد كه مسير غيرمستقيم سبك‌ دلبستگي ايمن با گرايش به روابط فرازناشويي از طريق طرحواره‌هاي هيجاني انطباقي و غيرانطباقي معنادار بود (0/05 P). مسير غيرمستقيم سبك دلبستگي اضطرابي-دوسوگرا با گرايش به روابط فرازناشويي از طريق طرحواره‌هاي هيجاني انطباقي و غيرانطباقي معنادار بود (0/01 ‌P). مسير غيرمستقيم تروماي دوران كودكي با گرايش به روابط فرازناشويي از طريق طرحواره‌هاي هيجاني انطباقي معنادار بود (0/05 P). از يافته‌هاي فوق مي‌توان نتيجه گرفت كه طرحواره‌هاي هيجاني نقش واسطه‌اي را بين سبك‌هاي دلبستگي و تروماي دوران كودكي با گرايش به روابط فرازناشويي ايفا مي‌كند. لذا لزوم توجه به اين عوامل در برنامه‌هاي پيشگيري و مشاوره‌اي ضروري است.