بررسي نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه ميان دلبستگي با رشد پس از سانحه در بيماران بهبود يافته از كوويد -19

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه ميان دلبستگي با رشد پس از سانحه در بيماران بهبود يافته از كوويد -19 صورت گرفت. پژوهش حاضر از نوع همبستگي با استفاده از تحليل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل افراد بهبود يافته از كوويد -19 و فعال در شبكه هاي اجتماعي مجازي در سال 1400 بود. تعداد 204 نفر با روش نمونه گيري دردسترس و پاسخگويي آنلاين به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل سياهه رشد پس از سانحه (PTGI) دسچي و كالهون (1996)، پرسشنامه دلبستگي بزرگسالان (AAQ) هازان و شاور (1987) و فرم كوتاه مقياس شفقت به خود (SCS) ريس  و همكاران (۲۰۱۱) بود. از تحليل معادلات ساختاري براي تحليل داده ها استفاده شد. نتايج نشان داد اثر مستقيم دلبستگي اضطرابي (0/02-=β و 0/90=P) و دلبستگي اجتنابي (0/04=β و 0/43=P) بر رشد پس از سانحه معنادار نيست ولي اثر مستقيم دلبستگي ايمن معنادار بود (0/34=β و 0/01=P). همچنين نتايج نشان داد كه اثر دلبستگي ايمن (0/09=β و 0/01=P)، اضطرابي (0/07-=β و 0/01=P) و اجتنابي (0/10-=β و 0/01=P) با ميانجيگري شفقت به خود بر رشد پس از سانحه معنادار بود. در نهايت نتايج نشان داد مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود. نتيجه پژوهش بيانگر اين بود كه شفقت به خود ميانجي معنادار رابطه دلبستگي با رشد پس از سانحه در بيماران بهبود يافته از كوويد – 19 است كه مي تواند در آموزش ها و مداخله هاي ارتقا رشد پس از سانحه مورد توجه قرار گيرد.