اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر تجربه درد مزمن و مديريت درد در زنان مبتلا به فيبروميالژيا

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر تجربه درد مزمن و مديريت درد در زنان مبتلا به فيبروميالژيا بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان مراجعه كنندگان به مركز درمان درد بيمارستان سينا تهران در سال 1400 بود كه توسط پزشك تشخيص فيبروميالژيا را دريافت كرده بودند. از اين جامعه تعداد 36 به صورت نمونه­گيري دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه (هر گروه 18 نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه درجه­بندي درد مزمن (CPG) ون­كورف و همكاران (1992) و سياهه خودمديرتي درد (PSMC) نيكولانس و همكاران (2000) بود. براي گروه آزمايش 12 جلسه درمان متمركز بر هيجان (هر هفته يك جلسه به مدت تقريبي 60 دقيقه) اجرا گرديد، ولي گروه گواه مداخله­­اي دريافت نكرد. براي تحليل داده­ها از تحليل واريانس اندازه­گيري مكرر استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه در گروه آزمايش در هر دو متغير پس­آزمون و پيگيري در مقايسه با پيش­آزمون كاهش معناداري وجود داشته است (01/0 P) اما برخلاف مديريت درد، نتايج براي متغير تجربه درد مزمن پايدار نبود (02/0=P). همچنين نتايج بيانگر عدم تفاوت معنادار در پيش­آزمون، پس­آزمون و پيگيري در هر دو متغير براي گروه گواه بود (05/0 P). نتيجه پژوهش بيانگر اين بود كه مراكز درمان بيماري فيبروميالژيا و درمانگران روان­شناسي كه با اين بيماران سروكار دارند مي­توانند از درمان متمركز بر هيجان در جهت بهبود تجربه درد مزمن و مديريت درد استفاده كنند.