اثربخشي برنامه‌ معنادرماني بر بهزيستي عمومي، تاب‌آوري و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي برنامه معنادرماني بر بهزيستي عمومي، تاب‌آوري و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون _ پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس مؤسسه نيكوكاري رعد مهرباني شهر اراك در سال 1400 بودند كه از طريق روش نمونه‌گيري در دسترس و بر اساس معيار‌هاي ورود و خروج تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار اندازه‌گيري در اين پژوهش پرسشنامه بهزيستي عمومي داپوي (GWD، 1972)، تاب‌آوري كانر و ديويدسون (CD-RIS، 2003) و كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (WHOQOL، 1998) بود. گروه آزمايش به مدت 14 جلسه 45 دقيقه‌اي تحت برنامه معنا درماني قرار گرفت و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. تجزيه و تحليل داده‌هاي آماري با استفاده از روش تحليل كوواريانس چند متغيره صورت گرفت. يافته‌ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون تفاوت معناداري بين پس آزمون گروه آزمايش و گواه در بهزيستي عمومي، تاب‌آوري و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس وجود دارد (0/01=p). بر اساس نتايج پژوهش مي‌توان گفت معنادرماني روش مداخله‌اي مناسبي براي ارتقاي بهزيستي عمومي، تاب‌آوري و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس است.