امكان‌سنجي تأثير بسته‌آموزشي مبتني بر مدل پذيرش و كاربرد يادگيري مجازي بر خودتنظيمي يادگيري‌آنلاين، درگيري در يادگيري‌آنلاين، اشتياق‌تحصيلي و رضايت از يادگيري‌آنلاين

پژوهش حاضر به منظور تعيين اثر بخشي بسته آموزشي مبتني بر مدل پذيرش و كاربرد يادگيري مجازي بر خودتنظيمي يادگيري آنلاين، درگيري در يادگيري آنلاين، اشتياق تحصيلي و رضايت از يادگيري آنلاين صورت گرفت. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانشجويان دانشگاه فرهنگيان ورودي سال 1398 دانشگان فرهنگيان استان خوزستان در سال تحصيلي 1399-1400 بودند. از جامعه آماري مذكور تعداد 60 نفر (30 نفر گروه آزمايشي و 30 نفر گروه گواه) به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. گروه آزمايش 9 جلسه 0 (هفته‌اي 2 بار) آموزش‌هايي مبتني بر مدل پذيرش يادگيري مجازي دريافت كردند. به منظور گردآوري داده‌ها از مقياس خودتنظيمي يادگيري آنلاين برنارد و همكاران (OSLQ،2009)، مقياس درگيري يادگيري آنلاين ديگسون (OSES،2015)، مقياس اشتياق تحصيلي فردريك (AES، 2016) و مقياس رضايت از يادگيري آنلاين (شيخ‌طاهري و دهناد،1399) استفاده شد. تجزيه تحليل داده‌ها با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره با نرم افزار آماري SPSS 22 صورت گرفت. يافته‌ها نشان داد با كنترل اثر پيش آزمون بين متغيرهاي خودتنظيمي يادگيري آنلاين، درگيري در يادگيري آنلاين، اشتياق تحصيلي و افزايش رضايت از يادگيري آنلاين در دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معني داري (0/001 P)  وجود دارد. از اين رو نتايج به دست آمده نشانگر قابليت علمي مناسب مداخله آموزشي مبتني بر مدل پذيرش يادگيري مجازي بر بهبود متغيرهاي پژوهش بود.