مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر فرانگراني در زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر

پژوهش حاضر باهدف مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر فرانگراني در زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر انجام شد. اين پژوهش از نوع نيمه­آزمايشي باطرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري كليه زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر در سال 1399- 1400 در شهر تهران بود و نمونه آماري ۴۵ نفر از زناني بود كه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده و در سه گروه ۱۵ نفري آزمايش و گروه به‌صورت تصادفي گمارده شدند. گروه طرح واره درماني طي 8جلسه 90دقيقه اي هفته اي يكبار و گروه درمان مبتني بر كيفيت زندگي طي 10جلسه 90دقيقه اي هفته اي يكبار مورد مداخله قرار گرفتند. داده ها با استفاده از شاخص‌ افكار اضطرابي ولز (AnTI) (1994) جمع آوري و به روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. تفاوت ميانگين ها نشان داد در پس‌آزمون در فرانگراني بين دو مداخله طرح واره درماني و درمان مبتني بر كيفيت زندگي تفاوت معناداري وجود ندارد (0/05 p)؛ از سوي ديگر بين دو مداخله با گروه گواه تفاوت معنادار آماري گزارش شد (0/01 P). به عبارتي هر دو روش بر كاهش فرانگراني اثر داشته‌اند و اين دو مداخله تفاوت معناداري ازنظر اثربخشي بر اين متغير در زنان آسيب ديده از خيانت همسر بايكديگر نداشتند؛ اين نتايج در پيگيري هر دو مداخله نيز ديده مي شود. نتيجه گيري مي شود طرح واره درماني و درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر فرانگراني در زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر موثر هستند اما بين دو درمان تفاوتي وجود ندارد.