نقش الگوهاي تعاملي خانواده و خودكنترلي در پيش‌بيني وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي در نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش پيش‌بين الگوهاي تعاملي خانواده و خودكنترلي با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي در نوجوانان انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ روش توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌‌آموزان دختر 17-15سال مشغول به تحصيل در مدارس دولتي دوره متوسطه دوم  شهرستان آبيك در سال تحصيلي 1401-1400 بود؛ كه 258 نفر با روش نمونه‌گيري غيرتصادفي به صورت در دسترس انتخاب و از طريق شبكه‌هاي مجازي با استفاده از پرسشنامه‌هاي وابستگي به اينترنت (IAT) (يانگ، 1998) مقياس تجديد نظر شده الگوهاي ارتباطي خانواده (RFCP) (ريچي، 1972)، خودكنترلي (SCS) (تانجي و همكاران، 2004) ارزيابي شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيري انجام شد. يافته‌هاي به دست آمده از آزمون همبستگي پيرسون نشان داد رابطه مثبت معناداري بين الگوي تعاملي گفت و شنود (0/01 P) و رابطه منفي معناداري بين الگوي تعاملي همنوايي (0/05 P) با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي وجود دارد. اما بين خودكنترلي با وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي رابطه معنادار وجود ندارد. در واقع 19درصد واريانس وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي براساس الگوهاي تعاملي خانواده (گفت و شنود، همنوايي)، خودكنترلي نوجوانان قابل پيش‌بيني است. با توجه به يافته‌هاي به دست آمد مي‌توان به منظور كاهش يا پيشگيري از وابستگي به شبكه‌هاي اجتماعي در نوجوانان برنامه‌هاي ويژه به منظور بهبود الگوهاي تعاملي خانواده تدوين نمود.