اثربخشي برنامه بازگشت به اجتماع بر ارتقا تبعيت از دارو و مهارت‌هاي اجتماعي بيماران طيف اسكيزوفرن

پژوهش حاضر باهدف تعيين اثربخشي برنامه بازگشت به اجتماع بر ارتقاي مهارت هاي اجتماعي و تبعيت از دارو در بيماران طيف اسكيزوفرن شهر اصفهان انجام شده است. روش پژوهش ازنوع  نيمه آزمايشي و با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه بيماران مبتلا به اسكيزوفرني مركز درمان و توانبخشي اعصاب و روان ظفر در سال 1401 تشكيل دادند. با استفاده از روش نمونه گيري هدفند 30 بيمار انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل گمارده شدند. براي سنجش و جمع آوري داده ها از پرسشنامه مهارت هاي اجتماعي ماتسون وهمكاران (MESSY، 1983) وتبعيت دارويي موريسكي و همكاران (MMAS، 2008) استفاده شد. پس از اجراي پيش آزمون، شركت كنندگان در گروه آزمايش طي 16 جلسه به صورت گروهي( دو گروه 7و8 نفر) تحت آموزش برنامه بازگشت به اجتماع قرار گرفتند. داده ها به روش تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون بين ميانگين مهارت اجتماعي و تبعيت دارويي در پس آزمون گروه آزمايش و گواه، تفاوت معناداري در سطح (0/05 P) وجود دارد. همچنين درمان بر مولفه هاي مهارت هاي اجتماعي از جمله مهارت اجتماعي مناسب، رفتار غير اجتماعي، برتري طلبي و رابطه با همسالان معنادار و بر پرخاشگري معنا دار نبوده است (0/05 P). اين نتايج بيان مي كند كه اجراي برنامه بازگشت به اجتماع بر ارتقا مهارت هاي اجتماعي و تبعيت دارويي بيماران اسكيزوفرن اثربخش مي باشد.