اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر نشخوار فكري و استرس ادراك شده زنان مبتلا به اختلال وسواسي- اجباري در شرايط پاندمي كرونا

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر نشخوارفكري و استرس ادراك شده‌ي زنان مبتلا به اختلال وسواسي- اجباري در شرايط پاندمي كرونا انجام شد. اين پژوهش از نوع تحقيقات نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل، بود. جامعه آماري پژوهش تمامي زنان مبتلا به اختلال وسواسي- اجباري بودند كه به شيوه نمونه‌گيري هدفمند از ميان مراجعه‌كنندگان به مراكز درماني دولتي و خصوصي شهرستان مرند واقع در استان آذربايجان شرقي ضمن سال 1401، تعداد 30 نفر انتخاب شد و سپس بر اساس تخصيص تصادفي افراد در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. پرسشنامه‌هاي وسواسي- اجباري مادزلي (MOCI) (1980)، نشخوار فكري نولن- هوكسما و مارو (RRS) (1993)، استرس ادراك شده كوهن (PSQ) (1983) و همچنين هشت جلسه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) ابزار‌هاي گرد‌آوري داده‌ها در اين پژوهش بودند. داده‌ها با استفاده از روش تحليل كواريانس چند متغيري مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون در ميانگين نمرات نشخوار فكري و استرس ادراك شده در مرحله پس آزمون گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري در سطح (0/05‌ ‌P) وجود دارد. لذا مي‌توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، بر نشخوار فكري و استرس دراك شده زنان مبتلا به اختلال وسواسي اجباري در شرايط پاندمي كرونا تأثير معنا دار داشته است و موجب كاهش آن‌ها مي‌شود.