بررسي تجارب زيسته معلمان زن پايه اول ابتدايي از آموزش مجازي در دوران همه‌گيري كرونا

با توجه به شرايط كنوني جامعه، معلمان نياز به يادگيري استفاده از فضاي مجازي و رشد مهارت‌هاي خود جهت ارتباط هر چه بهتر با دانش‌آموزان دارند. بنابراين، هدف پژوهش حاضر بررسي تجارب زيسته‌ معلمان زن پايه اول ابتدايي از آموزش مجازي در دوران همه‌گيري كرونا بود. مطالعه‌ حاضر به شيوه كيفي و با استفاده از روش پديدارشناختي انجام شده ‌است. جامعه‌ پژوهش شامل معلمان زن در استان يزد در سال تحصيلي ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود و 12 مشاركت‌كننده با استفاده از شيوه هدفمند انتخاب شدند و مصاحبه نيمه‌ساختار‌يافته با آن‌ها تا اشباع نظري داده‌ها ادامه يافت. تجزيه و تحليل داده‌ها با روش كلايزي صورت پذيرفت. پس از كدگذاري مصاحبه‌ها و دسته‌بندي مضامين فرعي كه شامل 48 مضمون بود، 11 مضمون اصلي از قبيل تعامل و سازگاري با فضاي آموزش مجازي، ارتقاي كيفيت آموزشي به واسطه‌ امكانات فضاي مجازي، موانع موجود در آموزش مجازي، مختل شدن فرايند نظم‎دهي در آموزش، تغييرات تعاملي معلم-دانش‌آموز ناشي از عدم حضور، تغييرات ايجاد شده در دانش‌آموزان، نگراني‌ها و دلواپسي‌هاي معلمان در امر آموزش، اقدامات معلم و احساس كفايت ناشي از آن، تراكم نقش و فرسودگي ناشي از آن، حمايتگري كادر مدرسه و والدين از معلم، تعامل والدين (خانواده) و معلمان در امر آموزش به دست آمد. نتايج نشان داد كه با وجود نوپا بودن جريان آموزش مجازي و دشواري‌ها و معايب آن، اين نوع آموزش مزايايي هم دارد كه از نظر اكثر معلمان در صورتي‌كه بتوان آموزش مجازي و حضوري را با يك‌ديگر ادغام كرد، بسيار مؤثر خواهد بود.