اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر پرخاشگري، خودانتقادي و رفتارهاي خودآسيب رسان نوجوانان 12- 18 سال مبتلا به اختلال دوقطبي

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر پرخاشگري، خودانتقادي و رفتارهاي خودآسيب رسان نوجوانان 12- 18 سال مبتلا به اختلال دوقطبي بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري نوجوانان 12- 18 سال مبتلا به اختلال دوقطبي در سال 1401 بودند كه از اين جامعه به روش نمونه گيري هدفمند از بين بيمارستان امام حسين تهران، مطب سعادت آباد و مطب قايم شهر و بر اساس مصاحبه باليني ساختار يافته، تعداد 40 نوجوان انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه (20 نفر براي هر گروه جايگرين شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه پرخاشگري (AQ، باس و پري، 1992)، پرسشنامه رفتارهاي خودآسيب رسان (ISAS، كلونسكي و گلن، 2009) و پرسشنامه خودانتقادي (LOSC، تامپسون و زوراف، 2004) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيري انجام شد. نتايج نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون بين ميانگين رفتارهاي خودآسيب رسان، پرخاشگري و خودانتقادي پس آزمون گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري در سطح (0/01 P) وجود داشت. در واقع رفتاردرماني ديالكتيكي باعث كاهش پرخاشگري، خودانتقادي و رفتارهاي خودآسيب رسان در نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبي مي شود.