پيش بيني رضايت زناشويي بر اساس سبك هاي دلبستگي با نقش واسطه اي ذهن آگاهي و مثبت انديشي

هدف از پژوهش حاضر پيش‌بيني رضايت زناشويي بر اساس سبك‌هاي دلبستگي با نقش واسطه‌اي ذهن‌آگاهي و مثبت‌انديشي بود. اين پژوهش از لحاظ هدف جزء پژوهش‌هاي بنيادي و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعۀ پژوهش را كليه افراد متأهل شهر كرمانشاه در سال 1401 تشكيل دادند كه از بين آنها به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس 350 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس رضايت زناشويي انريچ (EMS) فاورز و اولسون (1993)، پرسش‌نامه سبك‌هاي دلبستگي بزرگسالان (AAI) سيمپسون (1990)، مقياس ذهن‌آگاهي (MAAS) براون و ريان (2003) و پرسش‌نامه افكار خود آيند مثبت (ATQ-P) اينگرام و ويسنيكي (1988) بود. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها نشان داد، سبك دلبستگي ايمن نقش مستقيم و معناداري با رضايت زناشويي دارد (0/001 P). همچنين رابطه بين سبك دلبستگي ايمن با رضايت زناشويي از طريق ذهن‌آگاهي (0/001 P) و مثبت‌انديشي (0/001 P) مثبت و معنادار و رابطه دلبستگي ناايمن با رضايت زناشويي از طريق ذهن‌آگاهي (0/002 P) و مثبت‌انديشي (0/001 P) منفي و معنادار بود. اما رابطه مستقيم دلبستگي ناايمن به رضايت زناشويي (0/239 P) معنادار نشد و در نهايت مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود. مي‌توان نتيجه گرفت كه سبك‌هاي دلبستگي هم به‌صورت مستقيم و هم به‌صورت غيرمستقيم به‌واسطه دو متغير ذهن‌آگاهي و مثبت‌انديشي، رضايت زناشويي را پيش‌بيني مي‌كند.