بررسي و مقايسه تأثير تمرين در عمق‌هاي مختلف آب بر ثبات پاسچر و استراتژي‌هاي بازيابي تعادل سالمندان: يك كارآزمايي باليني

مقدمه و اهداف تمرينات آبي از مهم‌ترين مداخلاتي هستند كه به‌منظور كاهش ريسك زمين خوردن سالمندان مورد استفاده قرار مي‌گيرند. اين درحاليست كه تأثير تمرين در عمق‌هاي مختلف آب كمتر مورد بررسي قرار گرفته است. بنابراين هدف از تحقيق حاضر بررسي و مقايسه تأثير 8 هفته تمرين در 2 قسمت كم‌عمق و عميق استخر بر ثبات پاسچر و همچنين استراتژي‌هاي بازيابي تعادل سالمندان مي‌باشد.مواد و روش‌ها در اين تحقيق نيمه‌تجربي تعداد 45 نفر از مردان سالمند 60-70 ساله به‌صورت تصادفي انتخاب شدند و در 1 گروه كنترل و 2 گروه آزمايش شامل گروه تمرينات آبي كم‌عمق و عميق قرار گرفتند. گروه‌هاي تجربي به‌مدت 8 هفته‌ در يك برنامه تمرين در آب شركت كردند؛ درحالي‌كه گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله‌اي را دريافت نمي‌كرد. شاخص‌هاي ثبات پاسچر و استراتژي‌هاي بازيابي تعادل آزمودني‌ها قبل و بعد از برنامه تمريني به‌ترتيب با استفاده از دستگاه تعادلي بايودكس و سيستم آناليز حركتي مورد ارزيابي قرار گرفت. در نهايت از آزمون تحليل واريانس تركيبي براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات استفاده شد (05/P≤0).يافته‌ها نتايج نشان داد اجراي هر 2 نوع تمرينات آبي منجر به بهبود معنا‌دار ثبات پاسچر در سالمندان مي‌شود (p 0/05). اين درحاليست كه بين استراتژي‌هاي بازيابي تعادل در گروه‌هاي تحقيق اختلاف معنا‌داري مشاهده نشد (p 0/05). نتايج همچنين نشان داد بين نمرات 2 گروه آزمايش با هم اختلاف معنا‌داري وجود ندارد (p 0/05).نتيجه‌گيري به‌طور كلي به ‌نظر مي‌رسد تمرين در هر 2 قسمت كم‌عمق و عميق استخر مي‌تواند ثبات پاسچر سالمندان را به شكل معنا‌داري بهبود بخشد. اين درحاليست كه تمرينات مذكور قادر به ايجاد تغييرات معنا‌دار در استراتژي‌هاي تعادلي اين افراد نمي‌باشند. البته باتوجه‌به نقش مؤثرتري كه تمرينات كم‌عمق در انتقال استراتژي‌هاي تعادلي از ران به سمت مچ پا داشته‌اند، توصيه مي‌شود نقش اين تمرينات در بهبود تعادل سالمندان بيشتر مورد توجه قرار گيرد.