مقايسه استفاده از زمان در مادران كودكان نابينا و مادران كودكان بهنجار

مقدمه و اهداف: با شناخت الگوي استفاده از زمان مادران كودكان نابينا مي‌توان به بهبود سطح سلامت و كيفيت زندگي اين مادران كمك كرد. حضور كودك نابينا در خانواده، فشارهاي زيادي بر مراقبين، به‌ويژه مادر وارد مي‌كند. از‌اين‌رو، شرايط روحي و رواني مادر تحت‌تأثير قرار مي‌گيرد و تعادل او را در استفاده از زمان بر هم مي‌زند. در مطالعه حاضر به بررسي الگوي استفاده از زمان مادران كودكان نابينا در مقايسه با مادران كودكان بهنجار پرداخته شده ‌است. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع توصيفي‌مقطعي است. 90 نفر از مادران كودكان 6 تا 14 ساله شهر تهران باتوجه‌به شرايط ورود به مطالعه، در اين پژوهش شركت كردند. انتخاب مادران از مدارس استثنايي شهيد محبي، نرجس، خزاعيلي و مدارس عادي غرب تهران به‌صورت نمونه‌گيري دردسترس انجام شد. داده‌هاي لازم با استفاده از پرسش‌نامه «استفاده از زمان مادران» جمع‌آوري شد. براي مقايسه متغيرها از آزمون‌هاي تي‌مستقل و من‌ويتني در سطح خطاي 5 درصد و از نرم‌افزار SPSS ‌نسخه 21 براي تجزيه‌و تحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: مادران كودكان نابينا نسبت به مادران كودكان بهنجار زمان بيشتري از روز را صرف امور منزل و كودكان مي‌كنند و زمان كمتري را به خواب/استراحت اختصاص مي‌دادند. اين عدم توازن كاري ازنظر آماري معنادار بود (0/05≥P). نتيجه‌گيري: وجود كودك نابينا در خانواده، توازن در مقدار زمان و جنبه‌هاي كيفي زمان صرف‌شده در فعاليت‌هاي روزمره را تحت‌تأثير قرار مي‌دهد. اين نتايج، لزوم توجه به تعادل در استفاده از زمان را به‌عنوان متغيري از سلامت و كيفيت زندگي در مادران كودكان نابينا و بهنجار نشان مي‌دهد.