نقش شاخص‌هاي سازمان‌فضايي بر ميزان اجتماع‌پذيري، باتاكيد بر عوامل كالبدي ـ عملكردي در مساجد شهر قزوين

مساجد به‌عنوان نوعي قرارگاه‌هاي جمعي با پتانسيل اجتماع‌پذيري بالا در راستاي هم‌ساختي فعاليت‌هاي عبادي، آموزشي و فرهنگي؛ سلسله‌مراتبي از نظام‌هاي رفتاري و فعاليتي را به‌وجود مي‌آورند. امروزه به دليل تغيير در ساختار شهري، مي‌توان شاهد افزايش شكل‌گيري مساجدي با ساختاري طبقاتي و يا طرح‌هاي با مباني كمينه‌گرايي بود كه؛ سرزندگي، پويايي و ميزان اجتماع‌پذيري مطلوب و پيوند پايدار مابين فضا و مخاطبان در اين مساجد برقرار نگرديده است. هدف پژوهش؛ بررسي سنجش ميزان اجتماع‌پذيري در مساجد و عوامل مؤثر در كيفيت اجتماعي آن با اولويت قرار دادن مؤلفه‌هاي كالبدي و عملكردي در مساجد شهر قزوين مي‌باشد. ابتدا مساجد موردنظر با روش توصيفي ـ تحليلي و ميداني موردسنجش قرارگرفته‌اند و در ادامه به جهت بررسي پاره‌اي از پارامترها، پرسشنامه تدوين گرديده است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه عوامل كالبدي ايستا و پويا نظير؛ توزيع، پيكره‌بندي، سلسله‌مراتب فضايي و آسايش محيطي به‌همراه عوامل فعاليتي، در اجتماع‌پذيري محيط مساجد تأثيرگذار مي‌باشند.