تاثير مؤلفه‌هاي معماري حواس بر افزايش سطح مسيريابي و جهت يابي افراد كم توان در فضاهاي ايستگاهي حمل‌ونقل ريلي ( نمونه موردي: ايستگاه‌مترو فرودگاه مهرآباد)

طراحي فضاهاي ايستگاهي حمل و نقل ريلي براي تسهيل مسيريابي مسئوليتي مهم و پيچيده در معماري است. وجود مشكلات در طراحي اين فضاها، مانع حضور افراد كم توان (سالمند، كم توان جسمي و ذهني، كودكان، افراد كم سواد و....)، در فعاليت هاي اجتماعي است. پژوهش حاضر باهدف، بررسي نقش مؤلفه هاي معماري حواس در مسيريابي–جهت يابي فضاهاي ايستگاهي حمل و نقل ريلي، به عنوان رهيافتي در ارتقا و تسهيل اين فرايند براي افراد كم توان، به روش توصيفي-تحليلي، از نوع همبستگي انجام گرفت. حوزه پژوهش ايستگاه هاي مترو تهران و نمونه آن، ايستگاه فرودگاه مهرآباد و 246 نفر از كاربران اين ايستگاه بوده كه به روش تصادفي هدفمند انتخاب شده اند. ابزار گردآوري داده ها، پرسش نامه محقق ساخته مصور بود. داده ها با روش آمار استنباطي (تحليل مسير) تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد كه مولفه هاي حركتي با ضريب (0.810)، بيشترين تاثير را در تسهيل فرايند مسيريابي-جهت يابي افراد كم توان داشته است. مولفه هاي كالبدي، با ضريب (0.532)، بصري با ضريب (0.460) و نشانه هاي شاخص با ضريب (0.271)، نيز به شكل معناداري بر فرايند مسيريابي-جهت يابي افراد كم توان تاثير مثبت داشته اند.