تصور زن از زنانگي طي فرايند طلاق: بازانديشي در تعريف از خود (مورد مطالعه: مدرسان زن دانشگاه جامع علمي ـ كاربردي تهران)

طلاق، به‌عنوان يك واقعيت ناخوشايند و همراه با خسران به‌ويژه براي زنان شناخته مي‌شود. اين پژوهش به چگونگي تصور زنان از زنانگي‌شان طي فرآيند طلاق (قبل و بعد) پرداخته است و در صدد دستيابي به چگونگي تغييرات در تصور از زنانگي بوده است. در تحليل اين فرآيند با استفاده از روش نامور به «نظريه زمينه‌اي» به سراغ 17 نفر از زنان مدرس دانشگاه علمي ـ كاربردي رفته‌ايم كه به لحاظ طبقاتي عمدتاً به طبقه متوسط تعلق دارند. يافته‌ها حاكي از آن است كه فرآيند طلاق چگونه به «بازانديشي در خود» براي زنان منجر گرديده و چگونه به آنان براي كسب خودمختاري و فرديت حاصل از آن ياري‌رسان بوده است؛ و تحليل و تفسير داده‌هاي كيفي مأخوذ از سوژه‌ها نشان مي‌دهد كه طلاق و تجربه هر گونه جدايي در كنار تمامي ملال‌هايش در جهت تحقق قدرت كنشگرانه زنان و تجربه سوژگي از سوي آنان عمل كرده است و منجر به دستيابي زنان به خودانگيختگي و توانمندي در ابراز خود، شده است.