نشانه‌شناسي نقاشي‌هاي ديواري پساانقلابي در تهران

در اين مقاله با استفاده از رويكرد نشانه‌شناسي به درك معناي آثار گرافيتي و يا همان نقاشي‌هاي ديواري در شهر تهران پرداخته شده است. نوعي روش كيفي است كه براي باز فهم نمودهاي شهري به رويكرد انتقادي و نشانه‌شناسي مجهز شده است تا بتواند از معاني مورد انتظاري كه در نقاشي‌هاي ديواري شهري وجود دارد فراتر رفته و با كمك تكنيك‌هاي نشانه‌شناختي به بطن گرافيتي به‌عنوان يك واقعيت اجتماعي برسد. در قسمت چارچوب نظري از تئوري بازنمايي واقعيت و همچنين تحليل گفتمان به‌عنوان دو تئوري انتقادي كه معتقدند درك ما از آثار هنري همواره با وساطت و ميانجي‌گري عوامل مختلفي محقق مي‌شود و آن عوامل در قالب و فرم‌هاي از پيش تعيين شده سعي در واقعي جلوه دادن پيام خود هستند وام گرفته شده است. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه نقاشي ديواري به‌عنوان بخشي از تن شهر همواره محل منازعه‌ي فضاي عمومي و ساختارهاي قدرت بوده است. شهرداري به‌عنوان بخشي از قدرت خود را مالك و صاحب ديوارهاي شهري مي‌داند و همواره در پي مشروعيت بخشي از طريق اسطوره‌سازي مفاهيم بوده است و در اين فرايند ابعاد گوناگوني از واقعيت شهري را به حاشيه سپرده است، از اين‌رو در كنار نقاشي‌هاي ديواري رسمي همواره نفاشي‌هاي غير رسمي وجود دارد كه حوزه‌هاي متنوعي از حيات شهري را منعكس مي‌سازد. مصداق عيني اين نوع نقاشي‌ها نقش زنان در نقاشي ديواري شهري است.