ارزيابي نقش مؤلفه هاي شهرسازانه در تعيين الگوي مصرف آب در مقياس محله (مطالعه موردي: محله الغدير كرمان)

آب شيرين تميز براي حمايت از جمعيت انساني و توسعه اقتصادي بسيار مهم است. برنامه‌ريزان شهري، وظيفه دارند مكان‌هاي خوبي براي مردم نه‌تنها ازنظر فيزيكي، بلكه ازنظر اجتماعي، اقتصادي و محيطي ايجاد كنند به‌طور سنتي، برنامه‌ريزان شهري در مديريت آب شهرها نقشي نداشته‌اند. بااين‌حال، برنامه‌ريزان بر نحوه مصرف آب در شهرها با شكل دادن به محيط ساخته‌شده از طريق تنظيم كاربري اراضي تأثير مي‌گذارند. هدف اين پژوهش نشان دادن رابطه معنادار بين شاخص‌هاي محيط شهري و ميزان مصرف آب، جهت ارتقاء حفاظت آب شهري مي‌باشد، بر اين اساس، عوامل تأثيرگذار در مصرف آب شناسايي و پس از تشكيل معادلات و بهينه سازي در نرم‌افزار متلب به روش الگوريتم جستجوي كلاغ كد نويسي و اجرا شدند. براي هركدام از زير دسته‌ها ضرايب بهينه مصرف به‌عنوان خروجي ثبت شدند. با به دست آمدن ضرايب بهينه مصرف براي هركدام از شاخص‌ها شامل: سن، سواد، مساحت، شغل، نوع كاربري مسكوني، مصالح و فرم بلوك مشخص شد هركدام از عواملي كه ضرايب بهينه بيشتري را به خود اختصاص داده است، به مصرف بهينه نزديك‌تر است. نتايج تحقيق، مدل شهرسازي فشرده و دانه‌ريز و با تراكم 4 طبقه و كاربري اراضي مختلط را بهينه‌ترين الگو در مصرف آب معرفي مي‌كند. همچنين، ضرايب به‌دست‌آمده براي شاخص‌هاي محيط ساخته‌شده قابل‌تعميم در شرايط مشابه مي‌باشد. بنابراين برنامه‌ريزان شهري با استفاده از استراتژي‌هاي برنامه‌ريزي و طراحي در سطح محله و با شكل دادن به محيط ساخته‌شده و تنظيم كاربري اراضي، مي‌توانند سبب ارتقاء حفاظت از آب شهر بشوند و بر نحوه مصرف آب در شهرها تأثيرگذار باشند. نگرش جامع و فراگير به همه اين مقوله‌ها و ربط منطقي بين آن‌ها و نيز توسعه فراگير آن‌ها، تنها راه برخورد معقول با مديريت آب در شهرها است.