ادراك عدالت در فرادست: سازه‌اي مغفول در عدالت سازماني (نقدي بر نگرش جاري عدالت در سازمان مبتني بر دلالت‌هاي نهج‌البلاغه)

امام علي(ع) با تاكيد بر دوسويه بودن حق در نهج البلاغه، امكان تضييع حق فرادست توسط زيردست و به تبع آن بي عدالتي نسبت به فرادست را وارد مي دانند. مفهومي كه در ادبيات عدالت سازماني مغفول مانده است. بنابراين، هدف اين پژوهش احصاء دلالت هاي ادراك عدالت فرادستان در سازمان مبتني بر راهبرد دلالت پژوهي از نهج البلاغه است. با تعريف عدالت به معني دادن حق به صاحب حق، دلالت هاي احصاءشده مبين ذي حق بودن فرادستان و برخورداري زيردستان از قدرت و انگيزه نقض اين حق است، كه امام(ع) به ويژگي هاي ادراك‌كننده (فرادست)، ادراك شونده (زيردست) و زمينه هاي اين ادراك اشاره كرده اند. علاوه بر معرفي عدالت فرادست به عنوان سازه اي جديد، يافته هاي پژوهش نشان مي دهد، با ورود اين سازه در مفهوم عدالت سازماني، تحولي پارادايماتيك رخ مي دهد. از اين منظر، عدالت موهبتي نيست كه توسط فرادستان به زيردستان اعطا و يا دريغ شود، بلكه عدالت مفهومي است محيط بر كنش گران سازمان. بر اين اساس، ادراك عدالت، مفهومي ايستا، درخصوص يك رفتار يا واقعه نيست بلكه، ادراكي است تجمعي و پويا كه در كنش هاي اجتماعيِ مشاركت كنندگان، متجلي شده و تبديل به جو غالب مي گردد، كه نه فرادستان مي توانند از مسئوليت خود در قبال آن شانه خالي كنند و نه زيردستان آنقدر كوچك فرض مي شوند كه تاثيري در آن نداشته باشند.