مقايسه الگوهاي خانواده گارچ در برآورد ارزش در معرض خطر و ارزش در معرض خطر شرطي در بورس اوراق بهادار تهران

براي اندازه گيري ريسك، معيارهاي متعددي طي دهه هاي اخير معرفي شده است و هر كدام به نحوي به مقوله عدم اطمينان نگريسته و تعدادي از آن ها نيز مكمل يكديگر هستند. با پيشرفت علوم رياضي و آمار در زمينه ي ارزيابي ريسك ، در سال 1996 معيار ارزش در معرض خطر جهت اندازه گيري ريسك معرفي گرديد كه با استقبال سرمايه گذاران و تحليل گران مالي رو به رو شد. امروزه به دليل وجود شرايط عدم اطمينان از آينده، عدم توانايي ما در پيش بيني كامل رويدادهاي آتي و پرابهام بودن آن، مديران و سرمايه گذاران مالي به شدت نگران پورتفوي سهام خود و كاهش ارزش دارايي هايشان هستند. همچنين در حال حاضر به دليل ضرورت وجود شفافيت اطلاعاتي، وجود بورس هاي منطقه اي، گسترش بازارهاي مالي، تأثيرپذيري بازارهاي مالي دنيا از يكديگر، موجب مي شود كه ريسك بازار نيز بيشتر از گذشته مورد توجه واقع شود. با توجه به اين كه ماهيت فعاليت هاي تجاري و سرمايه گذاري، به گونه اي است كه كسب بازدهي مستلزم تحمل ريسك است، بنابراين بايد آن را شناخت، اندازه گيري كرد و با روش هاي مختلف، ريسك هاي غيرضروري و نامطلوب را حذف نمود. بدين منظور براي محاسبه ريسك روش هاي متفاوتي وجود دارد كه در بين آن ها معيارهاي سنتي ريسك همانند انحراف معيار[2] و بتا به دليل عدم تمايز ميان نوسانات مطلوب و نوسانات نامطلوب بازده از ديدگاه سرمايه گذار معيارهاي مناسبي جهت اندازه گيري ريسك نمي باشد. از آن جايي كه معيار ارزش در معرض خطر علي رقم معيار هاي سنتي مي تواند ميان نوسانات مطلوب و نامطلوب تمايز ايجاد كند و همچنين تغييرات ارزش بازار دارايي ها را لحاظ نمي كند و روي دنباله هاي توزيع تمركز دارد، معيار بهتري جهت اندازه گيري ريسك مي باشد. لذا هدف اين پژوهش مقايسه الگوهاي مختلف خانواده گارچ در برآورد ارزش در معرض خطر و ارزش در معرض خطر شرطي براي شاخص كل بورس اوراق بهادار تهران مي باشد. ارزش در معرض خطر، رويكردي متعارف براي محاسبه مقداري ريسك بازار است. ارزش در معرض خطر حداكثر زيان را كه ممكن است در اثر تغييرات قيمتي دارايي ها در يك افق زماني و در يك دامنه اطمينان معين رخ دهد، تخمين مي زند و يك ضابطه شهودي براي مديريت دارايي ها فراهم مي آورد و از اين رو، جاذبه زيادي براي تصميم گيران مالي دارد. تخمين هاي نادرست از ارزش در معرض خطر سبد دارايي ها مي تواند بنگاه ها را به حفظ ذخاير ناكافي سرمايه براي پوشش ريسك هاي خود هدايت كند، به نحوي كه آنها ذخاير سرمايه ناكافي را براي جذب تكانه هاي مالي بزرگ نگهداري كنند. براي مثال، موارد متعددي از ورشكستگي هاي نهادهاي مالي اخير به سبب تخمين هاي نادرست ارزش در معرض خطر سبد دارايي ها شكل گرفته است. هنگامي كه مدل سازي بازده ها مركز توجه قرار گيرد، درك حركت همزمان بازده هاي مالي اهميت ويژه اي مي يابد؛ بنابراين، توجه ما به سمت مدل‌هاي GARCH جلب مي شود. همچنين انواع مدل‌هاي GARCH به منظور مدل سازي نوسانات در مطالعات ميداني استفاده مي شود.