تحليل مؤلفه‌هاي آموزش صلح در اسناد گفتماني آموزش و پرورش

هدف پژوهش حاضر، تحليل مؤلفه‌هاي آموزش صلح در اسناد گفتماني آموزش ‌و پرورش ايران است كه با توجه به نقش گفتمان‌هاي غالب سياسي در بازنمايي صلح و آموزش صلح در جامعۀ ايران با نگاه انتقادي انجام شده است. بدين منظور، اسناد گفتماني آموزش در دوره‌هاي ابتدايي، راهنمايي و دورۀ اول دبيرستان (بين سال‌هاي ۱۳۷۳ تا ۱۳۹۳) مورد تحليل قرار گرفت و به پرسش‌هايي ازجمله موارد زير، پرداخته شد: مؤلفه‌هاي محوري موجود در آموزش صلح در اسناد گفتماني آموزش و پرورش ايران چه وضعيتي داشته و چه گفتماني بر آن غالب است؟ دال‌هاي مركزي و مرزهاي ضديتي گفتمان‌هاي مذبور كدامند و چه نقشي در بازنمايي آموزش صلح داشته‌اند؟ روش پژوهشي مقاله از نوع روش تحليل گفتمان است كه با نگاه انتقادي به تحليل اسناد رسمي موجود و توليد شده در آموزش و پرورش ايران مي‌پردازد. يافته‌ها، نشان مي‌دهد مؤلفه‌هاي آموزش صلح در اسناد آموزشي اين دوران ورود نداشته. همچنين ورود ايده‌ها و مضامين مربوط به جنگ، دشمني و نفرت در متون آموزشي اين دوران، به كليشه‌سازي منفي و مشروعيت بخشيدن به خشونت و جنگ در باور و اعتقادات افراد منجر شده و با ايجاد چرخۀ خشونت، صلح را به حاشيه رانده است. گفتمان حاكم بر اسناد آموزشي، گفتمان ايدئولوژيك با شور انقلابي شناسايي شد. گفتمان آموزشي در اين دوران، به اعتبار دال مركزي مذهب و حمايت از ستم‌ديدگان هژمونيك گشته. همچنين در نتايج حاصل از اين تحليل‌ها، مرزهاي ضديتي، دال مركزي و وقته ها در قالب الگوي گفتماني ارائه گرديد.