سهم نسبي مؤلفه‌هاي پيش‌بيني كننده احساس تنهايي در زنان متأهل: مفهومي براي سياست‌گذاران سلامت در حال و آينده

پيش‌زمينه و هدف: ازجمله مسائل مهمي كه در سلامتي زنان مدنظر قرار مي‌گيرد احساس تنهايي، علل و همبسته‌هاي آن است. لذا مطالعه حاضر باهدف تعيين سهم مؤلفه‌هاي پيش‌بيني كننده احساس تنهايي زنان شهر اروميه انجام گرفت. مواد و روش كار: در اين مطالعه توصيفي – تحليلي از نوع مقطعي همبستگي، 220 زن متأهل ساكن اروميه از طريق نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. علاوه بر پرسشنامه متغيرهاي دموگرافيك از پرسشنامه احساس تنهايي UCLA براي جمع‌آوري اطلاعات استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 21 و آزمون‌هاي آماري توصيفي (ميانگين و انحراف معيار، فراواني و درصد) و تحليلي (ضرايب همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي چندگانه) در سطح معني‌داري p≤0.05 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد، كمترين سن ازدواج زنان 12 سال و بيشترين سن ازدواج 40 سال و جوان‌ترين زن متأهل 19 سال و مسن‌ترين 60 سال سن داشتند و كمترين سن همسر مشاركت‌كنندگان 24 و بيشترين سن، 67 سال بود. همچنين مدل رگرسيون خطي چندگانه گام‌به‌گام نشان داد به ترتيب متغيرهاي عدم اشتغال همسر (ß=21.399)اشتغال زن (ß=5.862)، مذهب (ß=3.012)، نوع سكونت (ß=2.639)، و سن همسر (ß=0.163) پيش‌بيني كننده احساس تنهايي بودند (P 0.05). ساير متغيرهاي جمعيت شناختي توسط مدل رگرسيون حذف شدند. نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان مي‌دهد كه متغيرهاي جمعيت شناختي نظير عدم اشتغال همسر، شغل زنان، نوع سكونت، سن همسر و مذهب، بيشترين سهم را در پيش‌بيني احساس تنهايي زنان متأهل دارند. توصيه مي‌شود كه جهت تحكيم خانواده، به مشاوره‌هاي پيش از ازدواج و معيارهاي درست همسرگزيني اهميت داده شود. به‌هرحال، طراحي خدمات مشاوره‌اي در مراكز جامع سلامت براي اين گروه ضروري به نظر مي‌رسد تا مشاورين بتوانند مهارت غلبه بر احساس تنهايي را به زنان متأهل آموزش دهند و كيفيت روابط زناشويي را بهبود ببخشند.