توصيف پديدارشناختيِ تجربۀ سكشواليتۀ زنان جامانده از مهاجرت شوهران در شهر لار

نيازهاي جنسي يكي از مهم‌ترين نيازهاي زيستي– غريزي در تار و پودهاي شبكه‎‍هاي فرهنگي– اجتماعي، قاعده‎‍مند و بهنجار مي‎‍شود. در ايران، يكي از مرسوم‎‍ترين و مشروع‎‍ترين كانال‌ها براي ارضاي نيازهاي زيستي، ازدواج و تشكيل خانواده است. تحولات صنعتي جديد و تحرك‎‍هاي جغرافيايي- جمعيتي برون‎‍مرزي و طولاني‎‍مدت ناشي ‎‍از آن، زمينۀ پيدايي گروهي از زنان جامانده از مهاجرت را فراهم كرده است كه براي مدتي طولاني (مدت زماني 6 ماهه تا 1 ساله) ناچارند دور از شوهر خود، در مبدأ زندگي ‎‍كنند. هرچند كيفيت زندگي اين زنان را مي‎‍توان در ابعاد متعددي كاوش كرد، اما يكي از مهم‌ترين مشكلات نسبتاً ناشناختۀ اين زنان، دغدغه‎‍ها و تجربۀ سكشواليتۀ آنان است. شناخت تجربۀ اين زنان در جامعۀ ايراني، با توجه به اينكه پيوند ازدواج در نظام عرفي، شرعي و قانوني ما امري مقدس شناخته ‎‍مي‎‍شود و روابط جنسي فرازناشويي پيامدهاي اجتماعي، هويتي و قانوني سخت‎‍گيرانه‎‍اي دارد، اهميتي دو چندان دارد. اين مقاله، حاصل پژوهشي است كه سنت پديدارشناسي تجربۀ زيستۀ سكشواليتۀ زنان جامانده از مهاجرت را در بين 14 نفر از زنان شهر لار واكاوي ‎‍كرده ‎‍است. روش تحليل تماتيك كلايزيِ داده‎‍هاي حاصل از مصاحبه‎‍هاي نيمه‌ساختاريافته، تجربه‎‍هاي سكشواليتۀ اين زنان را ذيل سه مضمونِ محوريِ 1- مديريت آگاهانۀ درگيري شديد ذهني- جنسي؛ 2- كنكاش‎‍گري و دغدغه‎‍مندي دربارۀ رابطۀ جنسي شوهر و 3 –سكسواليته‎‍زدگيِ روابط اجتماعي، واكاوي و توصيف‎‍ كرد. هركدام از اين مضامين در قالب خوشه‎‍ها و تم‎‍هاي فرعي‎‍تري تحليل و تفسير شده‌اند. دركل، زيست تجربۀ جنسي زنان جامانده در پروسه‎‍اي از سركوب و رهاسازي مديريت‌‎ و دغدغه‎‍مندي آنان نسبت‌به روابط جنسي شوهر نيز در نمايي از اعتماد تا شك، تصويرسازي مي‎‍شود.