«مهريه» در فرهنگ جاهلي و شيوه مواجهه قرآن با آن با تأكيد بر زمينه‌هاي معرفتي

مهريه، يكي از مسائل مطرح ازدواج در طول تاريخ است. با توجه به وجوه اشتراك و افتراق «مهريه» در جاهليت و بعد از نزول قرآن، بررسي اين امر جهت تبيين تفاوت نگاه مكتب اسلام و فرهنگ جاهليت، ضروري مي‌نمايد. از اين روي، هدف اصلي نوشتار حاضر قرار گرفته كه با گردآوري اطلاعات به روش كتابخانه‌اي و مراجعه به منابع اصيل و تطبيق و تحليل آثار موجود بر آمده و در نهايت بدين نتيجه رسيده است؛ زن در دوران جاهليت، كمترين حقوق را دارا بود؛ يكي از حقوق مالي كه مي‏توان براي زن در نظر گرفت مهريه بود كه قبل از ازدواج به جهت ولايت مطلق و نارواي پدر نسبت به دختر، موضوعيت پيدا نمي‌كرد و اگر مهريه اي هم متصور بود، در قبال بهره كشي اقتصادي مرد از زن بود كه البته آن هم به بهانه هايي توسط شوهر از تملك زن بيرون آورده مي‏شد و در نهايت بعد از فوت شوهر، خود زن و اموال او مثل سهم الارث در اختيار ورثه شوهر قرار مي‏گرفت. در كل زن در جاهليت، در تعيين مهريه «معقود عليها» بود؛ در ازدواج، طرفين عقد، ولىّ زن و زوج بودند و متعلق عقد، خود زن بود، لكن دين اسلام با ارج نهادن به زن، خود او را طرف عقد قرار داده و رسوم جاهليت در اين زمينه را منسوخ كرده و بضع زن را حق الله شمرده و مهريه را عطيه ناميد و آن را با توجه به تدابير ماهرانه كه در متن خلقت براي تعديل روابط زن و مرد به كار رفته‌بود، برگردانده‌است.