ضرورت توجه به گردشگري جهت تحقق رشد اقتصادي در برنامه هفتم توسعه

رشد و توسعۀ اقتصادي از جمله اهدافي است كه هر اقتصادي دنبال مي‌كند و دليل اين امر منافع فراواني است كه رشد اقتصادي را محقق مي‌سازد. بنابراين در برنامۀ هفتم توسعه نيز مانند ساير برنامه‌هاي قبلي مي‌بايست به موضوع رشد و توسعه توجه شود. در اين برنامه بايد به مفهوم آمايش سرزمين و زيربخش‌هايي كه داراي مزيت‌هايي مانند گردشگري هستند، توجه ويژه شود. گردشگري به‌عنوان چهارمين صنعت درآمدزاي دنيا، منافع اقتصادي و اجتماعي قابل توجهي به همراه دارد كه توسعۀ آن يكي از كم‌هزينه‌ترين روش‌هاي رشد اقتصادي در برنامۀ هفتم توسعه به شمار مي‌آيد و از آنجا كه ايران جزء10 كشور اول جهان از لحاظ جاذبه‌هاي گردشگري و جزء 15 كشور اول جهان از نظر تنوع گردشگري و جزء ۸ كشور اول جهان از نظر تنوع صنايع دستي بوده و به لحاظ تنوع آب و هوايي از يك سو و وجود مكان‌هاي تاريخي و فرهنگي منحصربه‌فرد از سوي ديگر، يكي از چند كشور انگشت‌شماري است كه از مزيت مطلق جذب گردشگري جهان برخوردار است، به‌همين‌سبب، در اين مقاله به بررسي اثر گردشگري خارجي بر رشد اقتصادي استان‌هاي ايران به‌صورت كلي و تفكيك 9 منطقۀ آمايش سرزمين پرداخته شده است تا در صورت اثرگذاري به‌عنوان يك زيربخش مهم در برنامۀ هفتم پيشنهاد شود و امكان سياست‌گذاري به تفكيك مناطق آمايش صورت پذيرد. براي دستيابي به اين مهم، از روش پنل ديتا و داده‌هاي فصلي جمع‌آوري‌شده از مركز آمار ايران و سازمان ميراث فرهنگي طي سال‌هاي ۱۳۸۹ تا ۱۳۹7بهره برده شده است. نتايج نشان داد كه گردشگري اثر مثبت و معناداري بر رشد اقتصادي بيشتر استان‌هاي ايران دارد و بيشترين اثر در مناطق 4 و 5 و كمترين اثر در منطقۀ 8 و 9 آمايش سرزمين وجود دارد. بنابراين بايد در برنامۀ هفتم به ايجاد ظرفيت در اين زيربخش توجه ويژه شود.