بررسي نقش ايرانيان در گسترش تفسير و علوم قرآني در عصر حضور

در عصر حضور امامان(ع)، انديشمندان ايراني تأثير به سزايي در رشد علوم قرآني و تفسير داشته اند. تفاسير ايرانيان با گذر زمان از لحاظ كمي و كيفي رشد چشم گيري داشت. در ابتدا تفاسير ايرانيان شامل برخي سوره‌ها و آيات قرآن‌كريم بود، اما با فاصله اندكي از عصر نزول، از قرن دوم به بعد تفاسير آنان تمام آيات قرآن‌كريم را در برگرفت و از لحاظ كيفي نيز رشد چشمگيري پيدا كرد. مآخذ و مستندات تفسير ايرانيان به دو دسته متصل و منفصل تقسيم مي شود. مستندات متصل عبارتند از: نكات ادبي، سياق، ويژگي هاي مخاطب و موضوع سخن بود و مستندات منفصل عبارتند از: آيات ديگر، روايات، آراي صحابه، محاورات عرفي، معلومات عقلي، استناد به اشعار و آراي اهل كتاب بود. در اين تحقيق با استفاده از روش توصيفي – تحليلي، تلاش هاي برخي از انديشمندان شاخص ايراني براي گسترش تفسير و علوم قرآن در عصر حضور امامان معصوم(ع) مورد بررسي قرار داده است. هدف اين پژوهش اثبات اين مدعاست كه ايرانيان در گسترش تفسير و علوم قرآن در صدر اسلام نقش به سزايي داشتند و اين به دليل عشق و علاقه آنان به قرآن است. سوال اصلي پژوهش اين است كه ايرانيان در عصر حضور تا چه ميزان در گسترش تفسير و علوم قرآني نقش داشته اند؟ با بررسي اجمالي مي توان گفت ايرانيان در عصر حضور نقش چشمگيري در گسترش تفسير و علوم قرآني داشته اند و انديشمنداني مانند: سلمان فارسي، ضحاك، مقاتل و علي بن ابراهيم قمي جزء پيشتازان اين علوم به شمار مي آيند.