‌‌رابطه خودانتقادي و حساسيت به طرد با آشفتگي روان‌شناختي دانشجويان دختر: نقش واسطه‌اي خودخاموشي

پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش واسطه‌اي خودخاموشي در رابطه ميان دو متغير خودانتقادي و حساسيت به طرد با آشفتگي روان‌شناختي دانشجويان دختر انجام گرفته است. اين مطالعه به لحاظ روش در زمره پژوهش‌هاي همبستگي قرار دارد و نمونه پژوهشي آن شامل 381 دانشجوي دختر از دانشگاه سلمان فارسي كازرون بود كه به‌صورت مجازي و از طريق پاسخگويي به لينك پرسشنامه‌ها در ‌مطالعه شركت نمودند. اين لينك از مجموعه گويه‌هاي مربوط به چهار پرسشنامه سطوح خودانتقادي (تامپسون و زوروف، 2004)، حساسيت به طرد (داوني و فلدمن، 1996)، خودخاموشي (جك و ديل، 1992) و مقياس افسردگي، اضطراب و فشاررواني (لاوبوند و لاوبوند، 1995) تشكيل شده است. نتايج تحليل ‌به كمك روش مدل‌يابي معادلات ساختاري در نرم‌افزار ايموس-22 نشان داد ‌سطوح خودانتقادي و حساسيت به طرد، علاوه‌بر تأثير مستقيم بر جنبه‌هاي مختلف آشفتگي روان‌شناختي دانشجويان، به‌طور غيرمستقيم و به واسطه دو مؤلفه خودخاموشي يعني ادراك بيروني از خود و خويشتن تقسيم‌شده نيز بر ميزان آشفتگي‌هاي روان‌شناختي آنها تأثير داشته است. يافته‌هاي پژوهش به‌ويژه بر نقش واسطه دو مؤلفه از خودخاموشي (ادراك بيروني از خود و خويشتن تقسيم‌شده در تأثير متغيرهاي حساسيت به طرد و خودانتقادي بر آشفتگي‌ روان‌شناختي دختران جوان تأكيد مي‌كند. مؤلفه ادراك بيروني از خود به گرايش زنان براي ارزيابي منفي خود براساس استانداردهاي بيروني اشاره دارد و مؤلفه خويشتن تقسيم‌شده نيز به تمايل زنان براي نمايش يك خويشتن بيروني بازمي‌گردد كه به‌طور معمول با مقتضيات نقش زنانه هماهنگ، ‌در عين حال با خويشتن دروني آنها كه مملو از خشم و كينه است، تفاوت بسيار دارد.