ﻧﻘﺶ واﺳﻄﻪاي ﺧﻮدﺷﻔﻘﺘﯽ در راﺑﻄﻪ ﻣﯿﺎن ﺗﺼﻮﯾﺮﺑﺪﻧﯽ و ﺷﺪت اﺿﻄﺮاب و اﻓﺴﺮدﮔﯽ در زﻧﺎن ﺑﺎردار

بارداري و مادر شدن از وقايع لذت بخش و تكاملي زندگي زنان محسوب مي شود، اما گاهي به دليل تغييرات متعدد فيزيولوژيك و روانشناختي ممكن است همراه با اضطراب و افسردگي باشد. از اين رو پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي خودشفقتي در رابطه ي ميان تصويربدني و شدت اضطراب و افسردگي زنان باردار انجام شد. روش پژوهش توصيفي- همبستگي بود. جامعه ي آماري را كليه زنان بارداري كه در سه ماهه سوم بارداري قرار داشتند و جهت دريافت مراقبت هاي دوران بارداري به درمانگاه‌هاي زنان بيمارستان‌هاي شهر تهران مراجعه كردند تشكيل دادند، كه از اين ميان 140 نفر به روش نمونه گيري دردسترس از سه بيمارستان قدس، هدايت و الغدير انتخاب شدند و مورد بررسي قرار گرفتند. ابزارهاي جمع آوري اطلاعات پرسشنامه‌ي خودشفقتي نف (2003)، فرم كوتاه اضطراب بارداري (1990)، افسردگي ادينبورگ (1987) و تصويربدن در بارداري (2017) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌هاي ضريب همبستگي پيرسون، تحليل رگرسيون چندگانه و برنامه الحاقي پردازش‌گر هايس استفاده شد. نتايج حاصل از آزمون ضريب هبستگي پيرسون نشان داد تصويربدني همبستگي مثبت معنادار با شدت اضطراب و افسردگي دارد و خودشفقتي با تصويربدني، شدت اضطراب و افسردگي همبستگي منفي معناداري دارد (0.01 P). همچنين نتايج رگرسيون خطي چندگانه، نقش واسطه اي معنادار خودشفقتي در رابطه‌ي ميان تصويربدني و شدت اضطراب و افسردگي زنان باردار را تاييد كرد (P 0.01 و 0.33= R^2). باتوجه به يافته‌ها، توصيه مي‌شود در برنامه‌ريزي‌هاي بهداشتي درماني جهت بهبود سلامت روان زنان باردار به افزايش خودشفقتي و كاهش نارضايتي از تصويربدني توجه جدي معطوف شود.