بررسي ميزان بقاي گرفت در پيوند كليه بيماران مبتلا به كليه‌هاي پلي‌كيستيك اتوزومال غالب؛ يك فالووآپ 19 ساله

پيش‌زمينه و هدف: بيماري كليه پلي‌كيستيك اتوزومال غالب با شيوع 1 در 1000 نفر شايع‌ترين بيماري ارثي كليوي است. پيامد اين بيماري، بزرگ شدن و بدشكلي كليه‌ها است كه موجب اختلال در گردش خون و از بين رفتن پارانشيم و درنتيجه، اختلال در فانكشن كليه‌ها مي‌شود. نارسايي كليه در 50 درصد بيماران ديده مي‌شود كه اين بيماران را نيازمند به پيوند كليه مي‌كند. هدف از مطالعه حاضر تعيين ميزان بقاي پيوند در پيوند كليه بيماران مبتلا به كليه پلي‌كيستيك اتوزومال غالب بود. مواد و روش كار: در اين مطالعه كوهورت گذشته‌نگر، 149 بيمار ADPKD كه طي سال‌هاي 1376 تا 1395 در بيمارستان امام خميني اروميه پيوند كليه شده بودند، وارد مطالعه شد ند. بيماران طي بازه‌هاي زماني 1 ماه، 6 ماه، 12 ماه، 24 ماه، 36 ماه، 48 ماه و 60 ماه پس از پيوند، ازنظر بقاي بافت موردبررسي قرار گرفته و علل مورتاليتي بيماران و عوامل خطرساز رد پيوند بيماران بررسي شد. براي بررسي بقاي گرافت از آزمون Kaplan Meier و براي بررسي خطر رجكشن hazard ratio در بيماران از مدل cox regression استفاده شد. يافته‌ها: درمجموع 149 بيمار (60.7 درصد مرد و 38.3 درصد زن) با ميانگين سني 10.19 ± 47.42 سال وارد مطالعه شدند. ميزان بقاي گرافت در زنان و مردان به ترتيب در ماه اول 98 درصد و 97 درصد، ماه ششم 90 درصد و 97 درصد، ماه دوازدهم 87 درصد و 93 درصد، ماه بيست‌وچهارم 87 درصد و 90 درصد، ماه سي‌وششم 87 درصد و 83 درصد، ماه چهل‌وهشتم 83 درصد و 83 درصد و در ماه شصتم 78 درصد و 80 درصد بود. ميانگين بقاي گرافت به‌صورت كلي 52.96 ماه، در مردان 54.187 ماه و در زنان 51.05 ماه بود كه اين اختلاف معني‌داري بود (0.001=P). همچنين بررسي خطر رجكشن hazard ratio نشان داد كه تنها BMI فرد گيرنده ارتباط معني‌داري با خطر رد پيوند داشت. (OR=1.68, CI95% (1.34-4.22), P=0.001). بحث و نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي به‌دست‌آمده مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه ميزان بقاي 1 ماهه، 6 ماهه، 12 ماهه، 24 ماهه، 36 ماهه، 48 ماهه و 60 ماهه گرافت در بيماران ADPKD تحت پيوند كليه در بيمارستان مناسب بوده ولي نسبت به ميزان بقا در سال‌هاي گذشته و بيشتر مراكز ديگر مقداري پايين‌تري بود. اگرچه تفاوت‌هايي از قبيل طرح و محيط مطالعه اجتناب‌ناپذير است، امّا بااين‌حال نتايج اين مطالعه مي‌تواند شواهد اساسي براي بازنگري استراتژي‌هاي درماني ارائه دهد. همچنين شاخص توده بدني فرد گيرنده در احتمال رد پيوند تأثير داشته و با در نظر گرفتن اين عامل مي‌توان به افزايش ميزان بقا پيوند كليه در اين بيماران كمك كرد.