تأثير تمرينات راه رفتن بر هم انقباضي مفصل مچ پا در بيماران ديابتي بدون نروپاتي

پيش‌زمينه و هدف: ديابت با نقص عملكرد و آسيب ارگان‌هاي مختلف، به‌ويژه رگ‌هاي خوني، اعصاب و قلب مرتبط است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرينات راه رفتن بر هم انقباضي مفصل مچ پا در بيماران ديابتي بدون نروپاتي بود. روش پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي بود. مواد و روش‌ كار: نمونه آماري پژوهش حاضر شامل 24 نفر (12 نفر گروه تجربي و 12 نفر گروه كنترل) بود. گروه تجربي به مدت 8 هفته تمرينات راه رفتن را انجام دادند و گروه كنترل در اين مدت هيچ‌گونه فعاليتي را انجام ندادند. براي محاسبه هم انقباضي عمومي و جهت‌دار، ابتدا فعاليت الكترومايوگرافي عضلات دوقلو و درشت نئي قدامي توسط دستگاه الكترومايوگرافي (Bio System, UK) 8 كاناله و با الكترود سطحي ثبت شد. براي نرمال سپس سيگنال‌هاي الكترومايوگرافي، اطلاعات Root mean square) RMS) بر حداكثر انقباض ارادي ايزومتريك هر عضله نرمال شدند. براي تجزيه‌وتحليل آماري از آزمون آناليز واريانس دوسويه استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد هم انقباضي عمومي طي فاز بارگذاري در گروه تجربي در مرحله پس آزمون در مقايسه با پيش آزمون افزايش معني داري داشت.  ميانگين هم انقباضي جهت‌دار طي فاز بارگذاري(p = 0.001)، اتكا (0.001 p)، بلند شدن پنجه پا (0.008=p) و نوسان (0.001=p) در گروه تجربي در مرحله پس آزمون در مقايسه با پيش آزمون كاهش معني داري داشت و به صفر نزديك‌تر شد. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج حاضر نشان داد تمرينات راه رفتن بر هم انقباضي عمومي و جهت‌دار مفصل مچ پا در بيماران ديابتي بدون نوروپاتي مؤثر است و باعث افزايش هم انقباضي در مفصل مچ پا مي شود كه مي تواند اثرات مفيدي بر ثبات مفصل طي راه رفتن به دنبال داشته باشد.