تبيين تغييرات ساختاري در مدل‌سازي تقاضاي گردشگري ايران

از يك سو با وجود گسترش آمار و امكان استفاده از اطلاعات سري زماني در مطالعات اقتصاد گردشگري، مدل هاي سري زماني در گردشگري ايران كاربرد بيشتري يافته است؛ از سوي ديگر به دليل تأثيرپذيري بالاي صنعت گردشگري از عوامل مختلفي همچون بيماري، جنگ، تحريم، رخدادهاي سياسي و شوك هاي اقتصادي، عملاً تغييرات ساختاري در اين صنعت رخ مي دهد كه نتايج متداول در بررسي هاي سري زماني را غيرقابل اتكا مي سازد. براي رفع آن، بايستي نقاط شكست ساختاري در مطالعات صنعت گردشگري شناسايي شود تا در مطالعات اين حوزه، مبناي مدل‌سازي هاي پژوهشگران قرار گيرد. تحقيق حاضر با هدف تعيين نقاط شكست ساختاري در صنعت گردشگري ايران، از داده هاي فصلي بهار 1392 تا تابستان 1399 استفاده كرده است. بررسي آزمون هاي مختلف شكست ساختاري، وجود شكست ساختاري در پاييز 1398 را مورد تأييد قرار داده اند. با توجه به روند كاهشي گردشگري از زمستان 1398، انتظار مي رود در بررسي هاي سالانه، سال 1399 تنها سالي باشد كه شكست ساختاري در صنعت گردشگري ايران رخ داده باشد. رخدادهاي سياسي (از قبيل رخداد مربوط به سفارت عربستان يا امضاي برجام) عملاً باعث ايجاد تغييرات ساختاري در گردشگري ايران نشده اند و عوامل فراگيرتري همچون اپيدمي كوويد-19 هستند كه موجب شكست ساختاري در گردشگري ايران شده‌اند.