نقش ميانجيگري ترس از خود در ارتباط ميان سبك‌هاي دل‌بستگي ناايمن با باورهاي وسواسي در جمعيت غير باليني

پيش‌زمينه و هدف: مطالعات متعدد نتايج ناهماهنگي را در مورد ارتباط باورهاي وسواسي و متغيرهاي شناختي گزارش كرده‌اند. همچنين باورهاي وسواسي عوامل مهمي در تبديل افكار مزاحم به افكار وسواسي به شمار مي‌روند. در اين راستا هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجيگري ترس از خود در ارتباط ميان سبك‌هاي دل‌بستگي ناايمن با باورهاي وسواسي در ميان دانشجويان بود. مواد و روش‌ كار: روش پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعه ي آماري اين پژوهش شامل كليه ي دانشجويان كارشناسي دانشگاه هاي تهران در بازه ي زماني مرداد تا مهر سال 1401 بودند كه از طريق نمونه گيري خوشه اي 320 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه ها پاسخ دادند. پس از حذف داده‌هاي پرت، 312 پرسشنامه وارد تجزيه‌وتحليل شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه باور هاي وسواسي (OBG)، پرسشنامه ي ترس از خود (FSQ ) و پرسشنامه تجربه در روابط نزديك (ECR) بودند. درنهايت داده‌ها با روش همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري و با استفاده از نرم افزارهاي SPSS نسخه 24 و AMOS نسخه 22 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: شاخص‌هاي نيكويي برازش براي مدل پژوهش معنادار و مطلوب بودند و مدل برازش مناسبي داشت. نتايج نشان داد كه ضريب همبستگي نمره ي كل باورهاي وسواسي با ترس از خود و نمره ي كل دل‌بستگي نا ايمن به ترتيب 0.54 و 0.42 و در سطح 0.01 p داراي اختلاف معنادار بودند. همچنين اثر غيرمستقيم و اثر كل سبك‌هاي دل‌بستگي ناايمن بر باورهاي وسواسي به ترتيب 0.24 و 0.33 و به لحاظ آماري داراي اختلاف معنادار بودند (0.01 p ). بحث و نتيجه‌گيري: يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد كه سبك هاي دل‌بستگي ناايمن و ترس از خود  نقش مهم و تأثيرگذاري بر باورهاي وسواسي دارد. همچنين مطالعه حاضر روابطي را شناسايي كرد كه ممكن است پيامدهاي مهمي براي پيشگيري و درمان افكار غيرقابل‌قبول در بيماران OCD و همچنين افراد غيرباليني داشته باشد.