ارزش پيش‌بيني‌كننده شاخص‌هاي پلاكتي در بيماران مبتلا به ترومبوآمبولي حاد ريوي

پيش‌زمينه و هدف: با توجه به نقش پلاكت‌ها در تشكيل ترومبوز، نشانگرهاي فعال شدن پلاكت ممكن است قادر به پيش‌بيني پيش‌آگهي بيماري در بيماران مبتلا به ترومبوآمبولي حاد ريوي باشند. مواد و روش كار: در اين مطالعه كوهورت آينده‌نگر، 40 بيمار موردمطالعه ازنظر شاخص‌هاي پلاكتي شامل ميانگين حجم پلاكتي (MPV) و عرض توزيع پلاكتي (PDW) و همچنين براي نمره خطر شاخص شدت آمبولي ريوي (PESI) مورد ارزيابي قرار گرفتند. هدف اوليه بررسي ارتباط اين پارامترها با مرگ‌ومير ناشي از همه علل در بيمارستان موردمطالعه بود. يافته‌ها: از 40 بيمار موردمطالعه، 13 نفر (32/5درصد) مرد و 27 نفر (67/5درصد) زن بودند. بيماران بر اساس ميانه PESI به دو گروه، كمتر يا مساوي 100 (47/5درصد) و بيشتر از 100 (52/5درصد) طبقه‌بندي‌شده و سپس مورد آناليز قرار گرفتند. 25 بيمار (62/5درصد) داراي ريسك فاكتورهاي شناخته‌شده PTE بودند. 26 بيمار (65درصد) بدون پيامد بد و 14 بيمار (35درصد) داراي پيامد بد بودند. ميانگين MPV و PDW در گروه كمتر يا مساوي 100 به ترتيب حدود 35 و 18 و در گروه بيشتر از 100 به ترتيب حدود 91 و 26 بود. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج معناداري در رابطه با ارتباط بين شاخص‌هاي پلاكتي با پروگنوز و شدت PTE ديده نشد. بررسي ارتباط شاخص‌هاي پلاكتي با نمره شدت ترومبوآمبولي ريوي با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون (اسپيرمن) نشان داد MPV ارتباط معكوس با شدت آمبولي دارد (r= - 0/16)، هرچند اين اختلاف ازنظر آماري معنادار نبود (0/05 p). شاخص PDW ارتباط مستقيم با شدت آمبولي داشت (r= 0/08).