بررسي اثر بيوچار كنوكارپوس بر عملكرد و بهره‌وري مصرف آب سورگوم علوفه‌اي در شرايط محدوديت كمي و كيفي آب

زهاب‌هاي شور به عنوان يك معضل شناخته مي‌شوند، ولي با ايجاد رويكردهاي مديريتي، زهاب مي‌تواند با جبران محدوديت منابع آب، همراستا با توسعه پايدار شود. بيوچار يك ماده افزودني به خاك و رويكردي مديريتي در كشاورزي است. در اين تحقيق اثر سطوح مختلف هدايت الكتريكي آب آبياري (2.5، 5 و 10 dSm^-1، S1، S2 و S3)، بيوچار (صفر، 1 و 2درصد، B0، B1 و B2) و تامين نياز آبي (60،80، 100 و 120درصد،M1، M2، M3 و M4) به صورت آزمايش فاكتوريل اسپيلت پلات در زمان در قالب بلوك كامل تصادفي، در سه تكرار طي سال‌هاي 1398 و 1399 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه شهيد چمران اهواز بر عملكرد و بهره‌وري آب سورگوم علوفه اي در سه چين بررسي گرديد. نتايج نشان داد، اثر سطوح مختلف و اثرات متقابل آن‌‌ها، بر عملكرد و بهره‌وري مصرف آب در سطح يك درصد معني‌دار است. بيش‌ترين و كمترين عملكرد تازه در تيمار B2S1M4 و B2S3M1 (135.52 ،20.52 تن در هكتار) حاصل گرديد. كمترين بهره‌وري آب علوفه تازه و خشك در تيمار B2S3M3 با مقادير 2.5 و 0.91 كيلوگرم بر متر مكعب بدست آمد. تيمار B2S1M3 و B2S1M2 بيشترين بهره‌وري آب تازه و خشك علوفه را به ترتيب 10.54 و 4.4 كيلوگرم بر متر مكعب را داشتند. در شرايط آبياري با آب‌ شور عملكرد و بهره‌وري علوفه تازه به مقدار بيوچار حساس است، به شكلي كه در تامين 100درصد نيازآبي با آب شور (dSm^-1 10)، افزودن 1 و 2 درصد موجب تغيير 2.6+ و 4.7-درصد در عملكرد و 1.9+ و 5.2-درصد در بهره‌وري مصرف آب علوفه تازه گرديد.