نقش عوامل اجتماعي در تنوعات واجي و واژگاني در زبان هورامي (گويش پاوه) براساس زبان‌شناسي اجتماعي تنوع‌گرا

اين مقاله تنوعات واجي و واژگاني در زبان هورامي (گويش پاوه) را براساس زبان‌شناسي اجتماعي تنوع‌گرا بررسي مي‌نمايد. در اين پژوهش، تأثير دو متغير جنسيت و سن بر يك تنوع واجي (استفاده از واجگونۀ [d] به‌جاي واجگونۀ [d] در جايگاه پاياني كلمه) و دو تنوع واژگاني (استفاده از ساخت تركيبي به‌جاي واژه‌هاي /bαwα/ و /dαdα/ و استفاده از واژۀ /waratαw/ به‌جاي واژۀ /war/) در يك گروه 60 نفره (30 مرد و 30 زن) در چهار ردۀ سني بررسي گرديد. روش اجرا بدين‌صورت بود كه داده‌هاي گردآوري‌شده ازطريقِ مصاحبه با گروه اصلي، با داده‌هاي گردآوري‌شده از گروه معيار كه شامل تعدادي از زنان و مردان بي‌سواد بالاي 60 سال بود، مقايسه گرديد. درنهايت، يك تنوع واجي و دو تنوع واژگاني كه داراي بيشترين ميزان تفاوت در بين گروه معيار و گروه اصلي بودند براي بررسي انتخاب شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه متغيرهاي سن و جنسيت با تنوع واجيِ موردبررسي، ارتباط معنا‌داري ندارند. در تنوع واژگاني، زنان بيشتر از مردان براي خطاب‌كردن مادربزرگ‌هايشان از ساخت تركيبي (/αdα/ + نام كوچك) استفاده مي‌كنند. بين سن و ميزان استفاده از ساخت تركيبي نيز رابطه معنا‌داري وجود دارد. همچنين، بين ميزان استفاده از واژه /waratαw/ و جنسيت رابطۀ معنا‌داري وجود دارد.