نقد انگارۀ اسلام رحماني به‌مثابه‌ي چالش فقه تمدني با تأكيد بر آراي امام خميني (ره) و مقام معظم رهبري (مدظله‌العالي)

پيشينه‌ي انگارۀ اسلام رحماني به دو دهه‌ي گذشته بازمي‌گردد؛ ضرورت بحث از اين انگاره ازآن‌رو است كه اين انگاره نگرشي تك‌بعدي و گزينشي از اسلام ارائه مي‌دهد به‌گونه‌اي كه اسلام را از درون‌مايه‌هاي اصيل آن چون جهاد، امربه‌معروف و نهي از منكر و... تهي مي‌سازد؛ از سوي ديگر، فقه تمدني، رويكردي كلان به همه‌ي ابواب فقه است كه مجموعه‌ي احكام اسلامي را در بُعد تمدني در برمي‌گيرد؛ فقه تمدني، از فقه حكومتي و فقه نظام سازي جدا نيست بلكه اگر بتوان براي فقه حكومتي نامي ديگر برگزيد، قطعاً فقه تمدني و فقه نظام سازي خواهد بود. پرسش اصلي در اين مقاله آن است كه نقد انگارۀ اسلام رحماني به‌مثابه‌ي چالش فقه تمدني با تأكيد بر آراي امام خميني (ره) و مقام معظم رهبري (مدظله‌العالي) چيست؟ اين مقاله با روش توصيفي-تحليلي- استدلالي و با بهره‌گيري از منابع كتابخانه‌اي به بررسي و واكاوي چالش‌هاي اسلام رحماني نسبت به فقه تمدني مي‌پردازد. يافته‌ي مقاله آن است كه فقه تمدني، فقهي جامع و كلان نگر است و هنگام صدور قانون و احكام شرعي، ابعاد كلان اجتماعي، فرهنگي، سياسي را ملاك نظر قرار مي‌دهد. همچنين ولايت ركن فقه تمدني اسلام است و وحدت، راهكار مقابله با اسلام آمريكايي و يا به تعبير امروزي اسلام رحماني است كه براي حفظ كيان اسلام، امري اساسي است.