اثرات تنش كمبود آب روي واكنش‌هاي فيزيولوژيك و زراعي شش ژنوتيپ گلرنگ متحمل به شوري (Carthamus tinctorius L.)

اهداف مطالعه شناسايي اثرات كمبود آب روي بازتاب هاي فيزيولوژيك و زراعي ارقام متحمل به شوري گلرنگ و معرفي شاخص هاي گزينش ژنوتيپ هاي متحمل به خشكي بودند. آزمايش به صورت كرت‌هاي خرد شده بر پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در اراضي شور (6.7 دسي زيمنس بر متر) با بافت خاك لوم رسي در مركز تحقيقات و آموزش كشاورزي و منابع طبيعي آذربايجان شرقي طي سال زراعي  97-1396 اجرا گرديد. فاكتور اصلي خشكي با دو سطح: بدون تنش و تنش از گل‌دهي تا رسيدگي دانه و فاكتور فرعي شش ژنوتيپ متحمل به شوري گلرنگ شامل: پديده، گل‌مهر، مكزيك 14، مكزيك 248، مكزيك 295 و پرنيان بودند. شاخص هاي مقدار نسبي آب برگ (RWC)، هدايت روزنه، كلروفيل برگ و تعداد دانه در طبق، درصد روغن، عملكرد دانه و روغن در اثر تنش خشكي كاهش و دماي برگ افزايش معني دار (به ترتيب 5 و يك درصد براي تعداد دانه در طبق و ساير صفات) نشان دادند. مقادير آنها به جز دماي برگ بين ژنوتيپ ها تفاوت معني دار داشت. همبستگي بين اين شاخص ها با عملكرد دانه و روغن معني دار ( به ترتيب 5 و يك درصد براي كلروفيل و ساير صفات) بود. بنابراين شاخص هاي RWC، هدايت روزنه و كلروفيل برگ مي توانند براي گزينش ژنوتيپ هاي متحمل به خشكي گلرنگ به كار روند. وجود همبستگي مثبت و معني دار بين تعداد طبق در بوته و تعداد دانه در طبق با عملكرد دانه و روغن، نشان دهنده نقش برجسته آنها در محصول دهي بود. ژنوتيپ هاي مورد مطالعه به جز پرنيان با كسب عملكرد دانه و روغن بالاتر، براي كشت در اراضي شور مناسب تشخيص داده شدند.