اثر بخشي ضمانت اجراها در حقوق بين الملل محيط زيست و توسعه ابزارهاي نوين آن

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي ضمانت اجراهاي كلاسيك در حقوق بين‌الملل محيط‌‌زيست و لزوم شكل‌گيري انواع جديدي ضمانت اجرا مي‌باشد. روش تحقيق، توصيفي و تحليلي است كه با اتكا به منابع كتابخانه‌‌اي و داده‌هاي موجود، در بخش اول اثر‌بخشي ضمانت اجراهاي كلاسيك بررسي مي‌شود و در بخش دوم ضمانت‌هاي اجرايي نوين ودلايل شكل‌گيري آن‌ها، مورد بحث و بررسي قرار مي‌گيرد. سوال اصلي تحقيق بيان مي‌دارد كه آيا ضمانت اجراهاي كلاسيك از اثر‌بخشي لازم براي حفاظت موثر از محيط‌‌زيست برخوردار هستند؟ از اين‌رو، با بهره‌گيري از مباني نظري پژوهش، به اين فرضيه پرداخته مي‌شود كه براي حفاظت بيشتر از محيط‌‌زيست، ضمانت‌هاي اجرايي نويني در‌حال شكل‌گيري و توسعه است. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل يافته‌ها حاكي از آن است كه به دليل ماهيت خاص ‌مسايل محيط‌‌زيستي و ارتباط آن با ضرورت شكل‌گيري ضمانت‌هاي اجرايي نوين و با توجه به اين‌كه با وجود اثربخشي ضمانت‌هاي اجرايي كلاسيك در حقوق بين‌الملل محيط‌‌زيست، به دليل محدوديت‌هاي موجود در آن ها، اين اثربخشي به تنهايي براي حفاظت از محيط‌‌زيست كافي نبوده، دو نوع ضمانت اجرايي نوين شامل «پرداخت خسارت بدون موافقتنامه و مراجعه به دادگاه در مواردي كه تخريب شديد در محيط‌‌زيست ايجاد شده» و همچنين «كنترل پايبندي و عدم پايبندي دولت‌هاي عضو به كنوانسيون‌هاي محيط‌‌زيستي»، براي حفاظت كارآمد از محيط‌‌ زيست شناسايي و در‌حال توسعه مي باشد.