تحليل كنش متقابل مطالبات، قدرت، مشاركت و تضاد ذي‌نفعان در مديريت بحران آب در حوضه زاينده‌رود

همزمان با روند روبه رشد بحران آب حوضه زاينده‌رود، مناقشات بسياري در اين حوضه بوجود آمده و در حال تشديد است. در اين ميان تضاد بين ذي‌نفعان مختلف حوضه مي‌تواند تنش و درگيري بين آن‌‌ها را افزايش دهد. لازم است مشخص شود چه عواملي به اين تضادها مرتبط بوده و راهبردهايي براي مديريت اين تضادها بكارگرفته شود. هدف اين پژوهش بررسي بر هم‌‌كنش عوامل مطالبات، قدرت، مشاركت و تضاد بين ذي‌نفعان مختلف در اين حوضه بود. در اين مطالعه از يك روش‌‌شناسي كيفي مبتني بر نظريه داده بنياد و ترسيم الگوي تضاد بين ذي‌نفعان استفاده شد و داده‌ها از طريق مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته با مديران و كارشناسان مرتبط با مديريت و بهره‌‌برداري از منابع آب حوضه آبريز بدست آمد. مطالعه نشان داد كه منافع ذي‌نفعان حوضه آبريز متفاوت بوده كه موجب شكل‌گيري تضاد و بي اعتمادي آن‌‌ها به يكديگر درون زيرحوضه‌ها و بين زيرحوضه‌ها شده‌‌است. همچنين اين تضادها ارتباط متقابلي با تقاضا و مشاركت موجود ذي‌نفعان، بويژه مشاركت جوامع محلي و كنشگران بيروني (بويژه برنامه‌ريزان و سياست‌‌گذاران) در طرح‌هاي مديريت منابع آب و مديريت تضاد داشت كه مي‌تواند برنامه‌‌هاي آتي را تحت تاثير جدي قرار دهد. از سوي ديگر، قدرت و نفوذ برخي از ذي‌نفعان در مراكز سياست‌‌گذاري و قانون‌گذاري يا سازمان‌هاي تصميم‌گيرنده كليدي بر شدت تضاد و مشاركت افراد در مديريت بحران آب تاثيرگذار بوده است.