تدوين مدل علّي درگيري تحصيلي بر اساس احساس تنهايي با توجه به نقش ميانجي‌گري استرس كرونا

هدف اين پژوهش، تعيين نقش واسطه‌اي استرس كرونا در رابطه ميان احساس تنهايي با درگيري تحصيلي بود. روش پژوهش، همبستگي از نوع مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعه‌ي اين پژوهش شامل تمامي دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه لرستان در سال تحصيلي 401-1400 بود. حجم نمونه‌آماري بر اساس قاعده سرانگشتي كلاين برابر 240 نفر تعيين شد كه به روش نمونه‌گيري در دسترس و با پرسش‌نامه آنلاين انجام شد. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسش‌نامه احساس تنهايي دانشگاه كاليفرنيا (UCLA)، مقياس استرس كرونا (CSS-18) و مقياس درگيري تحصيلي ريو و تسينگ (AES) بود. تحليل‌ها به روش مدل‌سازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم‌افزارهاي بسته آماري براي علوم اجتماعي 22 SPSS- و نرم‌افزار آموس 24 AMOS- انجام شدند. نتايج نشان داد احساس تنهايي بر درگيري تحصيلي تأثير مستقيم و به‌واسطه‌ي استرس كرونا تأثير غيرمستقيم دارد. با توجه به نتايج لازم است براي افزايش درگيري تحصيلي در محيط آموزش عالي؛ برنامه‌هاي مداخله‌اي، برگزاري كارگاه‌هاي آموزشي و دادن مشاوره براي كاهش اين عوامل در راستاي افزايش درگيري تحصيلي دانشجويان اقداماتي صورت گيرد.