مدل سازي غناي گونه اي با روش هاي ماكرواكولوژيك (MEM) و مدل پراكندگي گونه‌اي- تجميع‌يافته (S-SDM) در مراتع

غناي گونه‌اي يك شاخص ساده و قابل تفسير براي تنوع زيستي است و يكي از مهم‌ترين و گسترده‌ترين اندازه‌گيري هاي پايه اي و كاربردي‌ در اكوسيستم هاي مرتعي است. مدل‌هاي تجربي غنا، براي تعيين نقاط داراي غناي گونه‌اي مناسب و نامناسب، و عوامل موثر بر آن به‌كار مي‌روند. هدف تحقيق حاضر مقايسه دو روش مدل‌سازي غناي گونه اي شامل روش هاي ماكرواكولوژيكي (MEM) و مدل پراكندگي تجميع‌يافته (S-SDM) در مراتع سرخ گريوه استان مازندران است. براي نمونه‌برداري از پوشش گياهي و خاك از روش طبقه‌بندي تصادفي سيستماتيك استفاده شد. در هر واحد نمونه‌برداري تعداد 10 پلات يك متر مربعي و در مجموع 260 پلات يك متر مربعي مستقر گرديد. در هر پلات فهرست گونه‌ها، حضور و عدم حضور گونه ها يادداشت گرديد. همچنين سه نمونه خاك از عمق 30-0 سانتي‌متري در هر واحد نمونه‌ برداري برداشت شد. داده هاي مربوط به تعدادي از فاكتورهاي فيزيكي و شيميايي خاك در آزمايشگاه اندازه گيري، متغير‌هاي توپوگرافي با كمك نرم‌افزار سيستم اطلاعات جغرافياي تعيين و داده هاي اقليمي 15 ساله از ايستگاه هاي هواشناسي مناطق مجاور جمع آوري شد. پيش‌بيني غناي گونه‌‌اي گياهان با مدل درخت رگرسيون تقويت شده (BRT) با روش هاي ماكرواكولوژيكي (MEM) و مدل پراكنش تجميع‌يافته (S-SDM) انجام پذيرفت. آناليز داده‌ها با استفاده از نرم افزار R نسخه 3.1.1 انجام گرفت. نتايج نشان داد كه غناي گونه‌اي مشاهده شده با غناي پيش بيني شده با هر دو روش و غناي پيش بيني شده با روش MEM با غناي پيش بيني شده با تلفيق دو روش MEM و S-SDM همبستگي معني‌داري داشتند. نتايج به دست آمده از همبستگي اسپيرمن بين روش‌هاي مختلف پيش‌بيني غناي گونه ‌هاي گياهي بيانگر اين مطلب بود كه روش S-SDM با همبستگي 0.184 و سپس روش MEM با همبستگي 0.177، با غنا گونه ‌اي مشاهده شده مطابقت بيشتري داشتند. با استفاده از مدل سازي غناي گونه اي مي توان اطلاعاتي راجع به تركيب جامعه گياهي، شناسايي گونه‌ها و پيش بيني آنها در مكان و زمان براي بررسي تغييرات تنوع زيستي حاصل نمود.